zondag 26 december 2010

Precious terug in Mali

Tot mijn zeer grote verbazing stond Precious uit Nigeria ineens voor mijn poort afgelopen maandag. Daar ik op het punt stond om naar de gevangenis van Kati te gaan, heb ik een afspraak met Precious gemaakt voor afgelopen vrijdag de 24ste.
Natuurlijk was ik blij om Precious te zien maar ik vroeg me wel af wat komt Precious doen in Mali ? Het is bijna 2 jaar geleden namelijk dat Precious voorgoed vertrok naar Nigeria. Precious was één van de eerste vrouwen waar ik mee in contact kwam die het werk op de straat de rug toekeerde.Het was destijds ergens begin 2003 dat dominee Yiranou me in contact met Precious bracht. Ik begeleidde haar verschillende jaren en Precious verdiende haar boterham vanaf die tijd met de verkoop van tweedehands kleren.Daar dit allemaal zo moeilijk liep in 2008 besloot ze om terug te gaan naar haar thuisland Nigeria. Waarom nu terug in Mali?? Precious verzekerde mij afgelopen vrijdag dat deze tijd in Mali slechts een bezoek van enkele weken was om mensen te bezoeken en vooral om geld te innen van een persoon die haar nog 400 dollars schuldig was. We hadden enkele goede uren met elkaar en na samen gegeten te hebben en samen gebeden te hebben nam ik afscheid van haar. Bidden jullie mee voor Precious dat ze zonder problemen dit verschuldigde geld kan bemachtigen! Bid ook dat ze begin 2011 inderdaad terug gaat naar Nigeria!
Bid ook voor lichamelijke gezondheid voor mij. Heb een nare verkoudheid sinds vrijdag de 24ste. Werd gisteren, eerste Kerstdag dus met zeer nare hoofdpijn en dikke keel wakker. Ben wel naar de kerk geweest en daarna bij vrienden wezen eten maar na 2 uurtjes toch maar naar huis gegaan en in bed gekropen. Als ik moet hoesten is het gelijk een hoestbui van 5 minuten. Goed zal wel weinig weerstand hebben na de kerst-marathon. Verplichte rust doet me wel goed!
Heb het goed met elkaar deze laatste dagen van het jaar.Liefs van Carina

vrijdag 10 december 2010

Nog meer bezoek uit Nederland

Tja het kan niet op hier in Mali. Ze blijven me verwennen met lekkers uit Nederland en allerlei barbiepopjes en kleertjes voor de vrouwen en kinderen hier in Mali. Ik heb dus weer Nederlands bezoek rondlopen en ja wel, echte Flakkeeënaars, dus ik kan nog plat praete oak. Lambrecht en Margriet Buskop zijn al weer voor de tweede keer hier bij mij in Mali en hebben ook deze keer weer niet verzaakt hun koffers vol te pakken en hun handen te laten wapperen. De Buskops vertegenwoordigen de S.V.I.K uit Dirksland die al menig Euro gegeven heeft om o.a medicijnen te kopen voor de gevangenen en ook helpen om de groentetuin bij de gevangenis in Kati operationeel te houden. Margriet is zeer handig met naald en draad en alles wat met nuttig handwerken heeft te maken en Lambrecht is een geweldige vakman die een pit van mijn gasfornuis weer aan de praat krijgt.Noem het maar en hij doet het. Maar mijn vastlopende broodmachine was toch net iets te gecompliceerd.
Margriet ging in het Rahab centrum aan de slag om enkele vrouwen Nijntjes te leren breien. Nou zowel Margriet als de vrouwen hadden de smaak te pakken en daar sta ik dan met mijn 2 linkerhanden op het gebied van nuttig handwerken. Lambrecht ging aan het stukadoren in het Rahab Centrum wat veel schade opgelopen heeft van de vele regens afgelopen zomer. Maandagavond ruilen ze warm Mali weer in voor koud Nederland maar ja dat heeft ook weer z'n charmes. We zijn hier in volle voorbereiding voor de komende Kerstfeesten, graag jullie meeleven en gebeden hiervoor. Groetjes van Carina

woensdag 1 december 2010

Ba Febe op bezoek in Bamako

Lieve vrienden,
Velen van jullie weten dat we op zoek zijn naar nieuwe leiding om in het Rahab centrum te wonen. Vorige week hadden we Ba Febe op bezoek voor enkele dagen. Ba Febe is een gepensioneerde bewogen christenvrouw die jaren directrice is geweest van een bijbelschool voor meisjes en vrouwen in Mana, wat 60 km van Bamako in de bush bush ligt. Door verschillende mensen zowel blanken als afrikanen was Ba Febe haar naam aan mij voorgesteld en dus heb ik de stoute schoenen aangedaan en haar een keer een belletje gegeven. Om een lang verhaal kort te maken kwam Ba Febe in November enkele dagen naar Bamako.Op vrijdag de 19de november hadden we een zeer fijne ochtend met Ba Febe, het team en de vrouwen van het Rahab Centrum. Ba Febe kon op dat moment ook gelijk kennis maken met de familie Visser die bij mij op bezoek was en zij met haar!In de middag ging ze mee naar de vrouwengevangenis. Boeiend om haar gade te slaan in haar contact met de vrouwen. Heel natuurlijke en vanuit het hart.Op maandag middag ging ze met Mama Marthe en mijzelf mee naar het busstation om daar de jonge meisjes te ontmoeten.Dit greep Ba Febe toch wel zeer aan maar opnieuw vond ik het bijzonder hoe ze contact maakte met deze meiden en ze als een moeder advies gaf en voor hen bad.Ba Febe is inmiddels terug in Mana en zal in Januari en Februari voor twee maanden naar ons centrum komen. De deuren zullen dan dus ook in de avond en nacht weer open zijn om meiden op te vangen. Na deze periode zullen we van beide kanten evalueren of dit werkt en Gods antwoord op onze gebeden is. Bidden jullie mee?
Hartelijke groet van Carina

dinsdag 23 november 2010

Familie Visser op bezoek.

Lieve weblog lezers,
Tja het is zeer gezellig en druk hier in mijn huis in Bamako.
Sinds de 18de november heb ik Rinus en Ingelien Visser op bezoek tezamen met hun 21-jarige dochter Marije. Erg fijn om mensen om me heen te hebben die zowel geïnteresseerd zijn in het werk als in mijzelf. Ik geniet ervan om ze hier in Mali te hebben en ze overal mee naar toe te nemen. De bovenste foto is genomen in mijn tuin buiten bij mijn huis enne tja de jassen hoeven hier inderdaad niet aan.
Afgelopen maandag gingen we naar de mannengevangenis in Kati waar we vers brood uitdeelden aan de hongerige mannen en ze tevens mochten vertellen dat Jezus het brood des levens is. Wie tot mij komt zegt Jezus, zal nimmermeer hongeren en wie in mij gelooft zal nimmermeer dorsten. Toch altijd weer zeer aangrijpend om in deze gevangenis rond te lopen en te beseffen dat we toch wel erg verwend zijn in het westen. Vanmorgen waren we in het Rahab centrum waar de vrouwen druk bezig waren met het batikken. Rinus, Ingelien en Marije hielpen mee met het knippen van tafelkleden en maakten vele foto's o.a. van de prachtige gebatikte lappen stof die aan de waslijn hingen.Leuk om ze zo betrokken te zien bij het werk.
Morgen gaan we met elkaar op reis door Mali om o.a. het vrouwen- en kinderziekenhuis te bezoeken in Koutiala, het dorp Tierekassedougou waar Ne Kone en Soumalia wonen(ze oude weblogs).Vervolgens gaan we meer de tourist uitgangen in Dogon land, Djennee en Segou. Bidden jullie mee voor een veilige en gezegende tijd.Tot volgende week maar weer. Liefs van Carina en de familie Visser.

woensdag 17 november 2010

Tabaski of te wel Offerfeest in Mali


Vandaag is het Tabaski hier in Mali. Het Offerfeest, of feest van Abraham of Schapenfeest, is het belangrijkste feest van de islam. Het duurt drie dagen en wordt gevierd vanaf de 10e dag van de 12e maand van de islamitische kalender. Het is het feest van het offer van Abraham. Iedere moslim die er geld voor heeft slacht op de eerste dag van het Offerfeest een ram en dat is niet goedkoop (ca.€ 300).Eerst gaat iedereen opgedoft in nieuwe kleren naar de moskee om te bidden. Velen zitten ook buiten rondom de moskee omdat er geen plaats genoeg is. Vervolgens wordt er op straat voor hun huis een ram voor de familie geslacht en daar waar geld is wordt een koe geslacht.De Koran gebied dat iedere volwassene een ram moet slachten op deze dag. De ram is ook wel een statussymbool. Hoe groter en vetter je ram is hoe meer indruk je maakt op je familie en buren.Tabaski is tevens het einde van de bedevaart naar Mekka. Met het vieren van dit feest herinnert men zich dat Abraham gevraagd werd om zijn zoon Ismaël te offeren aan Allah. In de Koran staat het verhaal dat Allah vroeg aan Abraham om zijn zoon Ismaël te offeren om te laten zien dat hij trouw en gelovig was. Toen Abraham zijn zoon met een mes wilde doodsteken, kwam er een engel die zei dat een schaap de plaats van Ismaël mocht innemen.Dus op de eerste dag van het Offerfeest slacht iedere moslim die er geld voor heeft een schaap of koe.Dit gebeurt meestal in het dorp waar de man geboren is. Het vlees wordt in drie stukken verdeeld. Een deel is voor de familie, een deel is voor de buren of vrienden en een deel is voor de armen. Naast het delen, wat een belangrijk gebruik is in de islam, is het zich overgeven aan Allah en het willen zijn als Abraham heel belangrijk bij het vieren van het Offerfeest. Als het vlees gebraden is ,wordt er uitbundig gegeten en later op de middag gaat men " Nieuwjaar" wensen bij familie en vrienden.De kinderen lopen de hele dag in hun mooiste kleren en bellen bij iedereen aan om Nieuwjaar te wensen en een fooitje in ontvangst te nemen.

zondag 7 november 2010

HHH op zaterdag !

Wat is dat nu voor een titel zullen velen van jullie zeggen. Wat is de HHH op zaterdag? HHH staat voor Hash, House en Harriers en is de afkorting van de wandelclub waar ik op zaterdag graag de omgeving van Bamako mee verken. De term HASH zelf stamt uit 1940. Een leger uit Australië wat gelegerd was in Maleisië had niet zoveel te doen en uit verveling raakten ze aan de wandel maar deze wandelingen bracht ze meestal in de lokale bar waar ze aan de bier gingen. Wees niet bezorgd bloglezers, ik drink nog steeds geen bier, maar wandelen doe ik wel graag. De HASH in Bamako is niets anders dan een ontmoetingsplaats voor mensen van verschillende nationaliteiten met als doel de omgeving van Bamako al wandelende te verkennen. We beklimmen heuvels en genieten van de " frisse lucht" bij temperaturen tussen de 30 en 4o graden Celsius. Iedere week wordt er door vrijwilligers een route uitgezet met papiersnippers. Er is een route voor wandelaars die zo'n 6 @ 7 km lang is en een route voor renners die zo'n 10 km lang is. We verzamelen ons bij het vertrekpunt en dit is tevens het eindpunt daar onze auto's en een koel drankje op ons wachten. Gedurende het jaar worden er verschillende activiteiten georganiseerd zoals een avond HHH bij volle maan en er is een 20 km HHH waar iedereen z'n lunch meebrengt. Best gezellig hoor en je leert altijd weer nieuwe mensen kennen. Op de bovenste foto zie je mij met Jean-Louis en zijn vrouw Michelle, een echtpaar uit Frankrijk die in de loop der jaren mijn vrienden geworden zijn. Ik loop regelmatig met Michelle op en we hebben het goed met elkaar. "on, on , on" wordt er geroepen, zoiets van ga maar door! Lieve groet van Carina

maandag 1 november 2010

Oktober, de maand van bemoediging!

Lieve blog lezers,
De oktober maand is alweer achter de rug en voor mij een goede gelegenheid om eens even terug te blikken wat de oktobermaand "bracht". Ik verklaar de oktober maand als de maand van bemoediging. Wat is de Heer goed en mocht ik veel bemoedigingen ontvangen. Velen van jullie weten inmiddels wel door de weblog en nieuwsbrief dat de afgelopen maanden moeilijk voor me waren.Veel tegenslag in de bediening hier in Mali en ook op het thuisfront vlak verliep het allemaal moeizaam.Toen kwam de oktober maand!Het begon allemaal met de bemoedigende brief van Louise(zie blog 2 oktober). De Heer sprak door deze brief regelrecht tot me. Hij liet me zeer liefdevol zien dat ik helemaal geen recht had om op te geven omdat HIJ nog niet klaar was met de vrouwen van Mali en daar mij,Carina met al haar fouten en gebreken) voor wil gebruiken!
In dezelfde maand kwamen de vrouwen in Mali in de picture in het vrouwenblad EVA. Wat een timing van de Heer zeg! Het artikel was inmiddels al een paar maanden geleden geschreven en ik had geen idee in welke maand het uit zou komen. Ik ontving veel leuke verrassende en bemoedigende e-mails van mensen die ik al jaren geleden uit het oog verloren was. Dan was daar ook het niet verwachte regelmatige contact met een lieve vriendin die momenteel ver weg zit voor medische training.Niet verwacht en toch gekregen, wat een geweldige persoonlijke God hebben we of niet soms.Vorige week kwam daar ook nog het volgende bovenop.Ik ontving twee grote dozen uit mijn gemeentes in Nederland.Ik werd totaal in de watten gelegd door hen. Heerlijke eetbare dingen zoals stroopwafels,kruidnootjes, dropjes, chocolade,pepermuntjes, rookworst, salami worst. Verder veel heerlijke flessen voor onder de douche, vermoeide voeten en crème voor handen en lichaam. Dan niet te vergeten schilderijen van eigen werk, boeken, cd’s, een kalender een dvd, werkelijk teveel om alles op te noemen.Heb dus alles uitgestald en een foto gemaakt om jullie een idee te geven. De maand werd dit weekend afgesloten met een vrouwenconferentie in Bamako. Zo'n 70 zendelingen uit heel Mali en Guinee waren bij elkaar. Samen zingen, samen Gods Woord bestuderen,samen bidden, elkaar bemoedigen en gewoon lol hebben met elkaar. Wauw, oktober,wat een maand zeg!Ik voel me enorm bevoorrecht een kind van Hem te zijn en voor Hem hier in Mali onder de vrouwen en gevangenen te mogen werken. Lieve mensen, lieve Heer, hartelijk dank voor jullie bemoedigingen.
Carina

zaterdag 23 oktober 2010

Medisch werk in de gevangenis

Afgelopen woensdag was ik met het team, bestaande uit een Malineese dokter en een Malineese dominee, in de gevangenis van Kati.
In een tijd van drie uur kwamen 48 gevangenen langs om de dokter te zien terwijl dominee Koita de cellen af ging om te preken. Ik was vandaag gebombardeerd tot dokters assistente en mocht pillen tellen en het medische archief van de gevangenis bijwerken.
We hadden vele gevallen van malaria al hoewel dit gelukkig aan het afnemen is en het malaria seizoen zo'n beetje aan het einde is.Een aantal jongens hebben last van een breuk en zouden eindelijk zo spoedig mogelijk geopereerd moeten worden. Ook werden we geconfronteerd met een tweetal extreme gevallen. Een knul die zo mager was geworden na 14 maanden gevangenis en, bovendien amper meer op z'n benen kon staan omdat hij zo verzwakt was van malaria dat we hem direct een infuus gegeven hebben. De andere is Musa (Mozes) die je hier op de foto ziet en een ontzettend opgeblazen en uitgedroogde buik heeft. Onze dokter Amadou wist hier ook niet precies een analyse voor en zou hem graag in het ziekenhuis van Kati willen laten onderzoeken. Verzoek is ingediend ook voor de breuk operaties en nu maar bidden en afwachten of de verantwoordelijken van de gevangenis toestemming geven. Verder zijn er altijd een handjevol knullen die hun naam op de "patienten" lijst laten zetten maar eigenlijk niets mankeren. Tja, even een luchtje buiten de cel nemen is altijd fijn en een stripje paracetamol te pakken krijgen is ook handig. Als je ze niet nodig hebt kun je ze altijd ruilen voor een sigaret of pakje thee met een andere gevangene!
Groeten van Carina.

dinsdag 12 oktober 2010

Op kraam bezoek!

Gisteren ging ik met mijn hoogzwangere Amerikaanse collega Becky en haar bijna 2 jarig dochtertje Lydia op kraam visite bij Dorcas. Dorcas is het jongste teamlid van ons Rahab Centrum en is op 1 oktober bevallen van haar tweede kind, opnieuw een jongetje. De eerste, Robert Junior, is inmiddels ruim twee jaar oud en een echte boef. Zijn bevalling was een keizersnee en enorm zwaar voor Dorcas. Daarom des te meer feest deze keer dat de kleine Jozua op de "gewone" manier geboren is. Wat een prachtig mannetje met heel veel haar. Staat hij niet prachtig op de bovenste foto met zijn mooie Hollandse rompertje aan? Jelika, de 14 jarige die uit haar dorp terug gekomen is en voorheen in ons centrum was verblijft momenteel bij Dorcas en haar gezin. Een mooi hulpje om een handje mee te helpen daar. Jullie kunnen meer over Jelika lezen in de Eva van Oktober. Ik hou dit blog kort, er komt zeer binnenkort een nieuwsbrief aan.
Lieve groet van Carina

zaterdag 2 oktober 2010

Louise

Lieve vrienden,
De afgelopen weken waren verre van gemakkelijk hier in Mali.
Vergadering na vergadering aangaande de problemen in ons Rahab Centrum terwijl het gewone werk ook doorging.
Er waren dagen dat ik me werkelijk mijn bed uit moest praten en bidden omdat ik er erg tegen opzag om weer in gesprek te gaan over het zelfde onderwerp en hetzelfde probleem.
Ik vroeg me opnieuw verschillende keren af wat de meerwaarde van het Rahab Centrum is? Ook worstelde ik zo met de cultuurverschillen dat ik er zelfs over nadacht of mijn tijd hier in Afrika er zo zoetjes aan niet op zit.
Wel, vanmorgen werd ik overweldigd met een enorme bemoediging van de Heer zelf om niet op te geven en " gewoon" te blijven zaaien. Rond het middag uur ging mijn deurbel en stond Lea, één van de Rahab teamleden met een voor mij onbekende dame bij mijn poort. Daar ik de dame niet kende vroeg ik aan Lea wie ze was en deze vertelde mij dat ze de oudere zus van Louise Dao was die in 2008 voor 10 maanden in het Rahab Centrum was en ons trainingsprogramma volgde.Ik liet de dames binnen en mijn gedachten gingen terug naar Louise die eind 2007 op een dag ons inloop centrum binnenkwam. Louise was geen prostituee maar haar verhaal was zo in en in triest dat ik haar graag wilde helpen en een plek in ons trainingscentrum wilde geven. Louise heeft vier kinderen gebaard maar alle kinderen zijn voor hun vijfde levensjaar overleden en dat was reden voor de familie om haar te verstoten daar ze ervan uit gingen dat ze "bezeten" was.Louise was het zonnetje in ons centrum en leerde om armbanden van kralen te maken zoals niemand dat kon. In augustus 2008 nam ze afscheid van ons centrum en woonde inmiddels op zichzelf en was een toegewijd christen vrouw. Vanaf die tijd kwam ze met zeer grote regelmaat op vrijdag naar ons centrum om samen te bidden en de Djembé bespelen kon ze als geen ander. In de maand juni van dit jaar kwam ze zelfs nog een hele week naar het centrum om de training in het maken van sappen en siropen te volgen. In mijn weblog van 22 juni zie je haar op de foto.
Begin augustus was Louise voor onbepaalde tijd uit Bamako vertrokken om haar familie in Sikasso te bezoeken. Ze was er klaar voor om ze weer onder ogen te zien.
Dit is wat de zus me vertelde: Louis werd ziek in Sikasso en ging in de maand september erg achteruit. Het leek erop of ze wist dat ze zou sterven want ze nam van iedereen afscheid. Op 26 september riep ze haar zus en dicteerde haar een brief die ze aan Nyagali (Carina dus) in Bamako moest geven. Op 28 september is Louise in alle rust ingeslapen en naar haar Heer en Heiland gegaan.
De zus gaf me de brief die uit een plastic zak met armbanden en dergelijke kwam die Louise nog gemaakt had. De brief bestond uit een warm dankwoord aan mij persoonlijk en aan het Rahab centrum. De liefde die ze ontvangen had had haar leven veranderd. De gebeden hadden haar weer kracht gegeven. Ja schreef ze, zonder Nyagali was ze al lang van deze aardbol verdwenen geweest zonder de Heer te kennen.
Wauw, de Heer weet z'n kinderen te bemoedigen of niet soms. Ik ben er zo onderste boven van dat Hij precies weet dat ik een bemoedigin nodig had.
Opgeven ? Vergeet het maar Satan !
Lieve groet van Carina
Met Louise op de foto, januari 2008

zaterdag 25 september 2010

Mali, 50 jaar onafhankelijk !

Afgelopen week, op 22 september was het precies 50 jaar geleden dat Mali een onafhankelijke staat werd van Frankrijk en dat werd zeer uitbundig gevierd.Mali werd in 1960 onafhankelijk, maar er woonden uiteraard allang mensen voordat de eerste Franse kolonist er zijn voet plantte. Tussen de dertiende en zestiende eeuw bestreek het rijk van de Mandingo, een groot deel van het huidige Mali. Het huidige Mali is zo groot als heel West-Europa, maar er wonen maar twaalf miljoen mensen. Toch komt een opvallend groot deel van de Afrikaanse muziekexport uit Mali. Muziek werd eeuwenlang gemaakt door een kaste van muzikanten, de griots (spreek dat woord op zijn Frans uit). De liederen en teksten van de griots werden van generatie op generatie doorgegeven. Een bekende griot die ook regelmatig in Europa en zelfs in Nederland speelt is Toumani Diabaté. Als je wat meer over de Malinese gescheidenis wilt lezen klik dan op de volgende link.http://www.landenweb.net/mali/geschiedenis/
Ik schreef jullie in mijn laatste weblog al over de metamorfose van de stad Bamako de afgelopen maanden. Het is echt niet in woorden uit te drukken hoe de stad is opgeknapt.
Op 22 september waren hier 23 staatshoofden uit andere, voornamelijk Afrikaanse landen op bezoek. De eregast was Kaddafi die bij de festiviteiten aan de rechterhand van de Malinese president zat en wiens "vlag" levensgroot te zien was op een splinternieuw gebouwencomplex dat helemaal door hem gefinancierd is. Velen van ons die in Mali wonen hebben hier erg dubbele gevoelens bij meer kan ik er op deze blog niet over zeggen.Het feest begon maandagnacht om 24.00 met vuurwerk wat ik wel hoorde in mijn bed maar niet gezien heb. Op de 22ste was er een uren lange militaire parade in de stad waar alle uitgenodigde staatshoofden zittend op een eretribune van konden genieten. Voor deze parade waren duizenden Malinesen te voet naar de plaats van festiviteiten gekomen.Een foto om jullie een indruk te geven van de menigte die te voet was gekomen. Een strak blauwe lucht en een heerlijk zonnetje ontbraken deze dag niet. Ook was er een luchtshow met allerlei vliegtuigen en parachutisten. Op de laatste foto zie je drie vliegtuigen die de kleuren groen, geel en rood achterlaten. De kleuren van de Malinese vlag.
Het meest indrukwekkende is om in de avond door de stad te rijden. Vele gebouwen zijn verlicht en de nieuwe wegen hebben allemaal flikkerende lichtjes links en rechts.Rode straten, gele straten, blauwe straten. Het lijkt wel of ik door New York rijd. Bidden jullie met mij mee voor blijvende vrede in Mali en dat velen in dit land het komende jaar over de Here Jezus mogen horen.
Hartelijke groet van Carina

zaterdag 18 september 2010

Modern Bamako?

Lieve vrienden,
Bamako en andere delen van Mali ondergaan een totale metamorfose de afgelopen maanden.De komende week en wel op 22 september 2010 is Mali 50 jaar een onafhankelijke staat en dat zal zeer uitbundig gevierd worden. Maanden lang wordt er al keihard gewerkt aan een groot nieuw verkeersknooppunt met twee viaducten en allerlei verkeersborden, echt zeer indrukwekkend. Ook wordt er met man en macht gewerkt aan een nieuwe brug en dat is zeker geen overbodige luxe, deze zal nog niet open gaan op 22 september maar naar verwachting aan het eind van dit jaar. Vanmiddag was ik aan de wandel en ging een kijkje nemen bij deze nieuwe brug in aanbouw. Zie op de foto de geweldige imponerende nieuwe brug en de oude ondergaande "brug" er naast. Deze oude "brug" was meer een beton strook die 7 maanden van het jaar begaanbaar was en zoals je kunt zien voor de andere 5 maanden van het jaar onder water stond. Grappig dat ze deze oude "brug" als souvenir hebben laten staan. Is Bamako, een stad met 3.000.000 mensen modern? Ja, aan de ene kant komen er op infrastructuur gebied steeds meer veranderingen en verbeteringen toch blijft het ook gewoon simpel en is het eigenlijk een uit de kluiten gewassen dorp. Dat bleek vanmiddag maar weer eens toen ik bijvoorbeeld tijdens mijn wandeling vele kleren tegenkwam die op de grond lagen te drogen of de enorme hopen vuil die ik overal aan de kant van de weg tegenkwam, tja dat is toch echt zeer jammer en een domper voor de prachtige wandeling. Dan toch maar liever een groepje kinderen op de foto zetten die je overal tegenkomt en je overal volgen. Tja het valt niet mee om als blanke een privé wandeling te maken in Mali.Maar goed zo ben je in ieder geval niet gauw alleen.
Groeten van Carina

woensdag 8 september 2010

Vrijdagmiddag in de vrouwengevangenis !

Afgelopen vrijdagmiddag was ik zoals gewoonlijk elke vrijdagmiddag in de vrouwengevangenis. Ik was dit keer met Malinese collega Lea en na de hevige regenval van de ochtend viel met niet mee om de gevangenis binnen te komen. We hadden maar besloten om de auto bovenaan de weg te laten en met de blote voeten door het water te waden die ons toegang tot de poort gaf. Aangezien het Ramadan is hier in Mali had ik niet op veel vrouwen in de klas gerekend. Toch is het opmerkelijk dat juist de laatste paar weken het groepje vrouwen wat naar de bijbel verhalen komt luisteren en om gebed vraagt heel stabiel en consequent is. Ook vandaag waren Ramatou ( op de foto met mij) en Salimata, Nene en Namanim weer van de partij. Deze vier meiden hebben in de april maand een keuze gemaakt voor de Here Jezus en blijven trouw op vrijdagmiddag naar de lessen komen. Na afloop van de les hebben Lea en ik extra tijd genomen om voor deze vier meiden te bidden. Ze hebben het niet gemakkelijk tussen de andere meiden in de gevangenis die hen voor kaffers uitmaken omdat ze voor Jezus Christus hebben gekozen.Ook hopen de meiden op een wonder deze maand. Op 22 september bestaat Mali 50 jaar als onafhankelijk land. Groot feest dus hier in Mali en we verwachten dat de president vele gevangenen vervroegd vrij zal laten. Bidden jullie mee dat Ramatou, Salimata, Nene en Namanin er ook bij zitten? Groeten uit zeer chaotisch Bamako waar het verkeer nog hectischer is dan normaal en de straten voller dan vol! Carina

maandag 30 augustus 2010

Sara op eigen benen !

Het was een vrijdagmiddag in november van het jaar 2006 toen we als team Sara voor de eerste keer tegenkwamen. Sara bevond zich op dat moment in de vrouwengevangenis. Sara zag er zeer bedroefd uit en ze liet toe dat we die eerste keer voor haar mochten bidden. Vanaf die bewuste dag luisterde Sara trouw ieder vrijdagmiddag na de Bijbelverhalen en bemoedigingen uit Gods woord. Het viel me vanaf het begin op dat Sara veel van de liederen die we zongen kende. Na een aantal maanden nam Sara ons in vertrouwen en vertelde haar levensverhaal en waarom ze in de gevangenis zat. Vanwege de aard hiervan zat het er dik in dat Sara minimaal 10 jaar zou krijgen. Sara vertelde ons ook dat ze christen was en daarom zo vreselijk gebukt ging onder deze daad. We mochten die dag samen met Sara op de knieën gaan en samen voor de troon van onze hemelse Vader vergeven vragen. Daarna mochten we haar vertellen dat God haar vergeven had en dat ze dat moest aanvaarden en haar leven weer op moest pakken door een getuige van Hem te zijn daar in die donkere gevangenis.Vanaf dat moment veranderde Sara. Ze begon weer te stralen en dat bleef niet onopgemerkt. Zo rond de jaarwisseling van 2007 besloot de directrice van de vrouwengevangenis Sara als hulp in de huishouding in haar huis te nemen. De Here zag duidelijk om na Sara en wij hielden contact met haar omdat Sara iedere vrijdagmiddag na de Bijbelstudie in de gevangenis bleef komen.Zomer 2009 presenteerde de directrice van de vrouwengevangenis een lijst met namen van gevangenen die volgens haar vervroegd vrijgelaten moesten worden. Dit doet men ieder jaar en jaarlijks op 22 september, Onafhankelijkheidsdag hier in Mali worden er inderdaad verschillenden vroegtijdig vrijgelaten. En ja hoor, in september 2008 werd Sara vrijgelaten en ging bij één van onze teamleden en haar gezin wonen daar terugkeer voor Sara na de familie onmogelijk was op dat moment. Toen Rahab Ministries in augustus 2009 een nieuw centrum kreeg met slaap mogelijkheden was Sara dan ook de eerste die daar kwam logeren en de trainingen volgde.Sara was ons zonnetje in huis die met vele meiden haar geloof deelde en niet beschaamd was om met anderen te bidden. Op 19 augustus 2010 vertrok Sara uit ons centrum. Sara heeft ruim een jaar bij ons gewoond en heeft laten zien dat ze een wedergeboren christen is die haar oude leventje echt de rug toegekeerd heeft. Sara is vertrokken naar een dorp vlak bij de stad Sikasso om bij haar oudste zus en gezin in te trekken. Bid dat de Here Sara dagelijks bemoedigd en sterkt. Bid ook dat de Here in een goede christen man voor Sara voorziet.Onderstaande foto is genomen op haar laatste werkdag in het centrum. Sara is specialist geworden in het batikken en verven van stoffen.
Lieve groet van Carina

zaterdag 21 augustus 2010

Regentijd in Mali

Het is hartje regenseizoen hier in Mali.
Er gaat bijna geen dag voorbij en het regent. Natuurlijk zijn we blij en dankbaar voor de regen in Mali en het levert prachtige groene plaatjes op hier in en rond Bamako.Er vallen regelmatig flinke plensbuien die zoveel water geven dat de wegen blank staan en voetgangers, fietsers en personenauto's problemen hebben om door het water heen te komen. Ook dat levert mooie plaatjes op als je tenminste op dat moment je camera bij je hebt. Helaas zorgt de regen ook voor overlast! Vele Malinezen leven in huizen van banko, een mengsel van modder en stro en je kunt je voorstellen dat tijdens een hevige regenbui soms een deel van hun huis letterlijk wegspoelt. Ook in mijn huis, gebouwd van cement is er dit jaar schade van de regen. Ik heb al 4 weken lang 3 emmers op verschillende plekken in mijn huis staan die de druppels moeten opvangen die door het dak van cement heenkomen. Vanmorgen om 8.h00 scheen de zon en de lucht zag er goed uit. Ik dus eindelijk maar eens de metselaar laten komen om op het dak werk te verrichten en het huis weer water vrij te maken.Wat gebeurt er? Juist ja, het is nu 11.00 en de metselaar en zijn hulp zitten binnen koffie te drinken omdat het opnieuw pijpenstelen regent. Kunnen ze in ieder geval zelf zien waar het inregent! Lang leve de regentijd! Groeten van Carina

vrijdag 13 augustus 2010

Helpende hand bieden

Lieve bloglezers,
Afgelopen woensdag bracht ik overdag een bezoek een het busstation. Normaal komen we hier regelmatig op een maandagavond om contact met de meiden te maken als ze aan het werk zijn. Omdat verschillende van deze jonge meiden hier ook wonen is het niet verkeerd om ze ook eens overdag te bezoeken. Zo gezegd zo gedaan dus! Wie kwam ik tot mijn grote verbazing tegen? Kadjatou met haar dochtertje Mawa. Kadjatou is degene die ik vorig jaar oktober meer dood dan levend hoogzwanger op de straat vond. Vervolgens beviel ze enige dagen later van een dochtertje Mawa in de kliniek vlak bij ons Rahab Centrum.( Zie weblog 25 okt 2009). Moeder en dochter zagen er goed uit in tegenstelling trouwens tot de andere meiden die ik die ochtend met hun kinderen tegenkwam. Was goed om met Kadjatou te praten, wel verdrietig om te constateren dat ze nog steeds op straat rondhangt en door prostitutie zichzelf en de kleine Mawa onderhoudt. Heb haar opnieuw uitgenodigd voor ons centrum verder is het nu aan haar.Daarna sprak ik met de 14-jarige Oumou en met Binta et Fanta, beiden 16 jaar en moeder van een jonge baby. Na het gesprek nam ik ze allemaal mee naar de apotheek. Bij de kleine Fatim, dochter van Binta kwam er allemaal groene viezigheid uit haar oortje wat tevens roodgloeiend was. Ik ben geen dokter maar begreep wel dat ze een flinke oorontsteking had. Bij de kleine Assetou constateerde ik flinke koorts en in de apotheek werd bij haar malaria vastgesteld.
Nadat de dame van de apotheek hun nog eens flink de les leerde aangaande de verzorging van hun kinderen, liepen we terug naar het busstation. Ik bood ze aan om ze bij het centrum af te zetten of voor een nacht mee naar mijn huis te gaan maar dat vonden ze toch wel een beetje eng denk ik om met die blanke mee te gaan. Bidden jullie mee voor Kadjatou, Oumou, Binta en Fanta en kun kinderen?
Lieve groet van Carina