Verkeersregels in Bamako !

Lieve mensen,
Bovenstaande foto is gelukkig niet mijn auto ook al moet ik wel eerlijk zeggen dat ik dagelijks in situaties verzeild ben die dit wel zouden kunnen veroorzaken.Inmiddels woon ik bijna negen jaar in Bamako maar ik vraag me nog dagelijks af welke verkeersregels hier nu gelden. Rechtdoor op dezelfde weg gaat voor? Of verkeer van rechts heeft voorrang? Snelverkeer gaat voor langzaam verkeer? Nou, vergeet het maar, wat hier geldt is wie eerst komt eerst maalt en hoe meer lef je hebt hoe korter je wachttijd maar hoe groter je risico voor een ongeluk. Als een auto met pech staat laten deze het liefst midden op de weg staan zodat het verkeer er links en rechts om heen moet.Als je links of rechtsaf slaat en je richtingaanwijzer duidelijk aan hebt staan, kun je maar beter toch nog tien keer goed in je spiegels kijken of er geen motor of brommer naast je zit anders zit ie boven op je. De meest bijzondere constructies vind je die zogenaamd verkeerszuilen of iets dergelijks moeten voorstellen. Neem deze toren van banden op de foto die zilvergrijs gespoten zijn. Deze geven aan dat de weg hier in tweeën splitst, tja je moet het maar begrijpen. Afijn ik hoef er geen lang verhaal van te maken om jullie te laten te begrijpen dat mijn dagelijkse deelname in het verkeer hier nu niet echt een onderwerp van vreugde is voor mij.Ieder kruispunt zonder verkeerslicht is weer een hele opgave, vooral als je er links af moet slaan. Ik heb in Nederland geleerd keurig recht te blijven en dan een grote bocht te nemen voor de draai. Wel, vergeet het maar in Bamako, of je bent snel en duikt snel links af voor al het verkeer eraan komt die rechtdoor gaan of je gaat helemaal rechtdoor op het kruispunt, neemt de parallel weg en voeg jezelf later bij de hoofdweg. Vanmorgen hoorde ik op de achtergrond het volgende lied:" God wijst mij een weg, waar ik zelf geen uitkomst zie", gelukkig maar dat God mij de weg blijft wijzen ook in het verkeer hier in Bamako. Lieve groet, Carina

Dagje Zankasso en Tierakassedougou

Lieven mensen,
Afgelopen zondag heb ik samen met collega en vriendin dokter Saskia en verschillende anderen hier uit Koutiala weer een bezoek gebracht aan dominee Kaleb in Zankasso en aan het dorp Tierekassedougou. Het was voor mij de eerste keer om een kerkdienst in Zankasso (het dorp waar Kaleb en zijn gezin wonen) mee te maken. Kaleb ging zelf voor in de dienst en we genoten allen van zijn woordverkondiging. Hij sprak uit Jakobus 3 en vermaande ons op een liefdevolle manier aangaande onze tong. "Uit dezelfde mond komt zegen en vervloeking voort, dit moet mijn broeders (en zusters) niet zo zijn." Goed en belangrijk om onszelf iedere keer weer te onderzoeken aangaande de woorden die uit onze mond komen. Na de maaltijd vervolgden we onze weg naar Tierekassedougou op zoek naar Soumaila. (Soumaila op foto boven met Saskia en na de weblog zittende in mijn auto).Het is duidelijk regenseizoen hier en de modder en waterplassen maken het wel een avontuur om in de bush te rijden. In Tiera werden we hartelijk verwelkomd door Salimata, een christenvrouw en haar gezin en verschillende andere vrouwen en kinderen. Van Soumaila en zijn familie was geen spoor te bekennen. Al gauw werd er een jongen te voet weggestuurd om Soumaila en z'n vader te halen. Wij vermaakten de kinderen ondertussen met zang en gitaarspel en Kaleb deelde zoals gewoonlijk traktaatjes uit en gebruikte de tijd om voor mensen te bidden. Uiteindelijk kwam de pa van Soumaila aangezet op de fiets met Soumaila op z'n rug gebonden. Hij deelde met ons dat Safiatou, de moeder van Soumaila, ontstoken borsten had en de nieuwe baby van 20 dagen oud onvoldoende moedermelk ter beschikking had. Saskia nam vervolgens de auto mee om ze samen met Kaleb en Soumaila en z'n pa te halen. Na een tijdje kwamen ze terug met Safiatou en de nieuwe baby die werkelijk meer dood dan levend was. Toen gebeurde er iets fantastisch: Salimata de christenvrouw die zelf een baby van 5 weken heeft, aarzelde geen moment en legde het kleine meisje van Safiatou direct aan haar borst.Even later lag haar eigen baby aan de andere kant te drinken! Wauw, wat een geweldige God hebben we toch die de vrouw zo mooi geschapen heeft dat er direct melk beschikbaar is.Tegen dat het donker werd moesten we echt terug naar de geasfalteerde weg. De auto werd volgeladen met mensen en ook Safiatou en de nieuwe baby en Soumaila, op weg naar zijn adoptie gezin gingen mee. Met zeven volwassenen en vier kinderen reden we met een slakke gangetje terug om de rit voor Safiatou met haar geïnfecteerde borsten zo comfortabel mogelijk te maken. We brachten dominee Kaleb bij zijn huis in Zankasso waar we vervolgens een andere vrouw met ziek kind en baby oppikten.
We vervolgden ons pad, gelukkig op de geasfalteerde weg richting Koutiala. In Koutiala aangekomen werden er plannen gesmeed. Aishata,een van de Koutiala vriendinnen van Saskia kwam direct met een fles voor de baby aanzetten. Odette en Kader, ook vrienden van Saskia die de hele dag met ons meegegaan waren, boden aan dat Safiatou en de baby de nacht bij hen kon doorbrengen. Zo mooi om te zien hoe de Afrikanen hier direct gemeenschappelijk zorg voor elkaar dragen.De laatste etappe was om Soumaila bij zijn adoptie gezin te brengen.Het was inmiddels 22.h00 toen Soumaila vol liefde werd opgevangen door Lasine en zijn vrouw Anne. Het duurde slechts enkele minuten voor Soumaila heerlijk z'n buikje rond zat te eten. Saskia scoorde nog wat eten uit haar vriezer voor moeder Safiatou en we leverden dit samen met Kader af bij hun huis. Vervolgens reden we naar Saskia haar huis en wees de klok 23.h00 aan. Tja dan evalueer je zo'n dag nog eens samen en kom je tot het besluit dat de nood zo groot is in dit land hier en dat er nog zoveel mensen Jezus niet kennen. Wat mooi dat God ons wil gebruiken in een land als Mali om Zijn liefde en zorg aan de Malinezen te laten zien.

Fatoumata en Kadjatou, twee Rahab vrouwen

Lieve mensen,
Eerst even een foto van het hele Rahab team. Het leiding gevende team, de vrouwen die de training volgen (behalve Kajatou die ziek was) en de drie meiden die in het centrum wonen, allemaal op de kiek met de zelfontspanner en nog gelukt ook.
Vorige week werd ik flink bezig gehouden door twee verschillende vrouwen uit het Rahab centrum. De jongste, Fatoumata van 19,woont sinds 2 weken met haar 2-jarige dochtertje Oumou in ons centrum. Fatoumata is gelukkig toch opkomen dagen nadat ik op mijn weblog van 23 juli schreef dat we tevergeefs op haar gewacht hadden. Fatoumata is erg schuw en heeft veel liefde nodig. Je kunt in alles merken dat ze weinig liefde in haar leven ontvangen heeft en dat ze bang is voor mensen. Ook haar dochterje Oumou is erg verlegen en teruggetrokken. Het arme kind heeft werkelijk overal en nergens gewoond en is nu voor het eerst onder moeders hoede. Fatoumata heeft veel liefde en aandacht nodig en ik ben dankbaar dat moeder overste Ba Febe veel geduld heeft en van nature moeder liefde uitstraalt. Ik ben dankbaar dat Fatoumatou toch gekomen is, mijn visie voor het Rahab centrum is om jonge meiden tussen de 15 en 25 met kleine kinderen die geen plek hebben wat ze thuis kunnen noemen in liefde op te vangen en een thuis te bieden.Bidden jullie mee voor Fatoumata dat ze haar oude levenswijze los zal laten en dat ze mag begrijpen en aanvaarden dat ze een geliefd kind is in de ogen van de Vader.
De tweede vrouw die op het moment extra aandacht nodig heeft is de 38-jarige Kadjatou. Kadjatou woont niet in ons centrum maar volgt sinds maart 2011 ons trainingsprogramma. Kadjatou is een weduwe met twee grote kinderen van 18 en 17 jaar die al enkele jaren niet meer bij haar wonen omdat ze door haar zwakke lichamelijke conditie niet voor ze kon zorgen. Haar man heeft haar zeven jaar geleden in de steek gelaten en heeft de kinderen totaal genegeerd. Haar dochter, Batouma die dus 18 jaar is,is in 2010 uitgehuwelijkt als derde vrouw aan een 58-jarige moslim. Een daad waar Kadjatou nu erg spijt van heeft sinds ze christen is. Kadjatou viel verschillende malen flauw eind juli en is met de spoedeisende hulp opgenomen in een ziekenhuis hier in Bamako Ik ging verschillende keren bij haar op bezoek om steun te betonen en voor haar te bidden. Eerste dagen ging het echt niet goed met haar. Haar lichaam had een groot tekort aan bloed en er was veel vocht in haar maag.In het ziekenhuis ontmoette ik ook haar dochter en zoon en heb ze samen met moeder Kadjatou verenigd op de foto. Blijft bijzonder hoor die ziekenhuizen hier. Iedere patiënt heeft enkele mensen rondom z'n bed op de vloer zitten die voor hun natje en droogje zorgen en op medicijn jacht gestuurd worden als de dokter weer een recept voorgeschreven heeft.
Gaat gelukkig weer een stuk beter met Kadjatou al is ze nog wel in het ziekenhuis.
Lieve groet, Carina