maandag 31 december 2012

December in Mali


Lieve mensen,
Het is de laatste dag van het jaar 2012 en voor mij een reden om de decembermaand eens onder de loep te nemen. December is winter in Mali, zeker weten ! Heerlijk om af en toe een spijkerbroek en trui aan te kunnen en met een beetje fantasie kun je deze maand regelmatig sneeuw zien. Ik zag regelmatig katoenvlokken aan de kant van de weg de afgelopen dagen, Malineese sneeuw!
December was een zeer feestelijke maand met wel twaalf Kerstfeesten in verschillende gevangenissen en onder de prostituees op de straat. Hoogtepunt van deze vieringen was de Kerstviering in de gevangenis van Kati. Na deze Kerstviering werden dominee Koeta en ik in het zonnetje gezet en kregen een handgemaakte onderscheiding van de jongens. De kaart van Mali gemaakt uit Kalebas en daarop een Bijbelvers en onze namen.
Het laatste Kerstfeest was in ons eigen Rahab centrum. De vrouwen hadden een toneelstukje en lied ingestudeerd en onze moeder-overste sprak vol vuur over Jezus die het Licht in deze wereld is en ons ook op roept om het licht te zijn. We namen afscheid van Sofie en haar vier maanden oudje zoontje Emile en aten na afloop heerlijk friet met vlees. Het was een waardige afsluiting van de Kerst marathon.

 De laatste week van december was ik op reis naar Segou, Kouitiala en Selingue. Onderweg zag ik vele Baobab bomen die op dit moment hun vruchten dragen. Zijn net opgetuigde Kerstbomen in mijn ogen. Zo prachtig allemaal in december hier in Mali.
Na enkele dagen Segou ging ik door naar Koutiala waar ik Kerstavond doorbracht in het dorp Zangasso. Onder de sterrenhemel, met de ezel en de os vlak bij. Wauw heeft toch wel wat hoor de eenvoud van Kerst in Mali. De Malinese kinderen vinden de moderne feesthoedjes wel helemaal geweldig trouwens zoals je op de foto kunt zien.

De laatste paar dagen van het jaar was ik in Selingue. Een prachtig plekje gelegen aan een meer. Heerlijk om te wandelen, te varen, te zwemmen of gewoon niks te doen. Bij deze enkele plaatjes van deze prachtige plaats met z'n geweldige zonsondergangen.
Vanmorgen stonden er oliebollen op het programma als echte Nederlander in Mali en nu duik ik ook weer de keuken in om eten klaar te maken voor mijn huishoudster en zoon en nachtwaker en vrouw die straks komen eten. December in Mali, een prachtige tijd !
Jullie allen een Gezegend 2013 toegebeden. Lieve groet, Carina



woensdag 12 december 2012

Nieuwe bezigheden

Lieve webloglezers, Velen van jullie weten dat ik op maandagmiddag de vrouwen bezoek die uit het noorden van Mali gevlucht zijn. We praten samen, lachen samen, zingen samen, bidden samen en soms valt er ook wel eens traan. De meeste van deze vrouwen doen graag creatieve dingen met hun handen en als het dingen zijn die business opleveren dan vinden ze het helemaal geweldig. Heb echt ontdekt dat deze dames veel in hun mars hebben! De afgelopen twee maandagmiddagen nam ik Miriam, een Braziliaanse dame met creatieve handjes mee en ze leerde de vrouwen om hun teenslippers met lint en kralen op te vrolijken. Afrikanen houden van fleurige kleuren en tja zelf op hun schoenen houden ze van kleuren.
Bijgevoegde foto's zie je enkele van de teenslippers waarmee de vrouwen aan de slag zijn gegaan. Het is inderdaad een leuke bezigheid die niet al te moeilijk is en waar weinig kosten aan verbonden zijn.De bovenste foto toont het resultaat! De vrouwen kunnen deze teenslippers aanschaffen en versieren voor 0,80 Euro cent per paar en vervolgens verkopen voor 2 of soms wel 2,50 Euro. Zelfs ik slaagde erin om een teenslipper te versieren in twee uur tijd. De rest van de tijd hielp ik de anderen. Maar ik zal mijn best doen om de tweede thuis af te maken. Lieve groet, Carina.

zondag 25 november 2012

Ann's sale

Lieve webloglezers, Gisteren was ik een dagje aan het helpen bij Ann's sale, voor vele expats hier in Bamako een zeer geliefde en bekende souvenirs markt. Anne en haar man Larry zijn Amerikanen maar wonen al ruim 30 jaar als zendeling in Mali. Ze hebben inmiddels bijna de pensioen leeftijd bereikt maar ze werkten onder de Peul in Niono meer in het Noorden van Mali. Ze spreken de Fulani taal trouwens vloeiend. Al 24 jaar houden ze tweejaarlijks deze souvenirs markt.Het begon allemaal jaren geleden toen Ann en Larry een manier zochten om hun eerste Fulani Christenen te helpen. Ze zagen al gauw dat er heel wat handige kerels en vrouwen waren die prachtige dingen konden maken. Daar Ann en Larry ook regelmatig in Bamako waren voor enkele weken en daar ook een eigen huis hadden, kreeg Ann het idee een winkeltje te beginnen onder de naam "Sahel" waar deze producten neer gestald konden worden en verkocht. Zo begon het allemaal. Al gauw kwamen er andere creatieve luitjes langs bij Ann om hun eigen gemaakte producten aan haar te tonen. Je begrijpt het al, al snel stond er van alle soorten souvenirs die verkrijgbaar zijn in Mali in het winkeltje. Ann helpt ook christelijke organisaties zoals het Rahab Centrum om hun producten bekend te maken onder de expats. Al verschillende jaren zijn de poppen en armbandjes en andere dingen van het Rahab centrum bij Ann in " de Sahel" te vinden.
Enkele weken voor de Kerst tovert ze haar hele huis en tuin om in een grote souvenirs markt en is het echt de moeite waard om een bezoekje aan Ann te brengen. Dat was dus gisteren. Een mooie dag die wel de nodige stress met zich mee bracht daar de wijk waar Ann woont de hele dag geen stroom had en haar huis dus pikkedonker was in eerste instantie. Na wat help van verschillende mensen deed een generator wonderen en bracht uitkomst en licht. Ik vond het leuk om o.a. de producten van het Rahab centrum maar dit jaar ook van de vluchtelinge vrouwen te representeren en de schappen weer te vullen. Vele voeten vonden de weg naar Ann's sale en velen gingen met goed gevulde handen weer weg. Een mooie gezegende dag en voor het werk onder de vrouwen weer wat Euro's in de la.Op de laatste foto zien jullie Ann zelf (links) met een helper in de dagen voor de sale. Lieve groet, Carina

donderdag 1 november 2012

Ik was hongerig en jij gaf mij te eten

Lieve weblog lezers, Ik was hongerig en jij gaf Mij te eten. Toen Ik dorst had bood je Mij je beker aan. En wat je ooit gedaan hebt aan de minste van Mijn broeders Zegt Jezus Dat heb jij aan Mij gedaan Toen Ik koud was gaf je Mij je eigen kleren. Ik was een vreemdeling jij liet Mij binnengaan. En wat je ooit gedaan hebt aan de minste van Mijn broeders Zegt Jezus Dat heb jij aan Mij gedaan Toen Ik ziek was ben jij mij komen helpen. Ik was gevangen jij ging niet bij Mij vandaan. En wat je ooit gedaan hebt aan de minste van Mijn broeders Zegt Jezus Dat heb jij aan Mij gedaan. Ja... dat lied van Elly en Rickert heb ik al heel vaak in mijn hoofd gehad de afgelopen maanden. Iedere keer als ik in de gevangenis van Kati kwam moest ik aan dit lied denken en ook aan het bijbel gedeelte uit Mat 25:35vv waar dit lied op gebaseerd is. Gisteren was ik opnieuw een lange dag in de gevangenis van Kati en ik kan met geen pen beschrijven hoe geweldig het is om te zien dat tientallen jongens die drie maanden geleden meer dood dan levend waren weer "leven" en zelfs weer kunnen lachen. Mede door de staatsgreep hier in Mali jl. maart 2012,was de gevangenis overvol en de overheid die op z'n gat lag deed niks aan de situatie. In de maanden juni en juli zag ik de jongens met de week achteruit gaan en zo'n dikke veertig onder hen waren zeer ondervoed en levensmoe. Samen met dominee Koeta en dokter Amadou bleven we de jongens trouw bezoeken. We bemoedigden ze met Gods woord en gaven medicijnen waar we konden. Onze Malinese dokter Amadou wilde op een gegeven moment geen medicijnen meer geven omdat de jongens volgens hem te zwak waren om te medicijnen te verdragen.
In augustus begonnen we het het s.o.s voedsel project speciaal voor de ruim veertig ondervoede jonge mannen in de gevangenis. Drie keer per week verzorgden we speciaal voor hen een extra maaltijd.Een lijst met hun naam erop werd gemaakt en de jongens leveren op de dag van de maaltijd iedere keer hun lege schaal in. Op afroep van hun naam werd deze vervolgens met rijst of bonen met een stukje vlees, een beetje groente en natuurlijk een beetje Moringa poeder van de Moringaboom gevuld. Op 17 juli 2010 schreef ik een blog over de Moringaboom ook wel mirakel boom genoemd.Per gram bevatten verse Moringabladeren vier keer zoveel calcium als melk, zeven keer zoveel vitamine C als sinaasappels, drie keer zovele kalium als bananen, drie maal zoveel ijzer als spinazie, vier maal zoveel (pro-)vitamine A als in worteltjes en evenveel eiwit als in eieren.Lees mijn blog nog maar eens na als je de rest wilt weten aangaande de Moringaboom. Na enkele weken extra maaltijden voor de gevangenen begon ik het verschil al te zien maar nu weet ik het zeker. God zegent het beetje wat we de jongens kunnen aanbieden. We doen alleen maar wat Hij ons vraagt." Ik was hongerig en jij gaf mij te eten". Hartelijke groet,Carina! Bovenaan op de foto dominee Koeta met de "volle schalen" van de jongens!

donderdag 18 oktober 2012

Bandit mijn trouwe herdershond!

Lieve weblogvolgers, Velen van jullie weten wel dat ik een herdershond heb hier in Bamako met de naam Bandit. Deze hond is als puppy bij mij in Bouaké, Ivoorkust in april 2000 geboren en is inmiddels dus al twaalf en een half jaar oud. Een soort van koperen jubileum dus. Tja Bandit heeft al een evacuatie en veel andere belevenissen overleeft. Nou gisteren had ie ook weer een belevenis. Ik zat in mijn kantoor een bijbel studie in het Bambara voor te bereiden toen mijn hulp in het huishouden Sita me met een nogal paniekerige stem riep. Drie seconden later staar ik samen met haar door het gaas van mijn keukendeur naar Bandit die helemaal onder het bloed zit, z'n kop, z'n poten, en druppels op z'n lijf.Hij gaat te keer of 't achtervolgd wordt en mijn eerste gedachte is:" hij is vast door iets (een slang)gebeten." Ik doe de deur open en probeer hem bij z'n halsband beet te pakken. Hij springt tegelijkertijd tegen me op en ook ik zit nu onder het bloed en kan nog net staande blijven! Vervolgens zie ik in mijn linkeroog hoek een plantengieter die vol met water staat en ik giet deze over z'n kop om te ontdekken waar het bloed vandaan komt.Dan zie ik dat één van de grote zij ondertanden mist en dat ie uit z'n bek bloed als een rund. Ik probeer hem aan de voorkant van het huis te krijgen waar het arme beest in een soort shock op z'n rug over het gras rolt en het uit krijst van de pijn. Ik vlieg het huis binnen op zoek naar watten en mijn telefoon. Een poging om een dot watten in z'n bek te stoppen om de bloeding wat te stelpen mislukt. Enkele seconden later heb ik de dierenarts aan de telefoon, tja die bestaan gelukkig ook hier in Mali. Ik leg hem de situatie uit en binnen een half uur staat ie binnen de poort gewapend met z'n dokterstas. Bandit is dan inmiddels wat gekalmeerd en de bloeding is gestopt. Bandit krijgt twee injecties, één tegen de pijn en een antibiotica injectie. De dierenarts verzekert me dat deze trouwe hond nog wel even mee kan ondanks z'n hoge leeftijd en hij zit er zelfs op te azen om hem een middagje bij een loopse vrouwtjes hond te laten en hem later één van de puppy's te geven. Nou moet het niet gekker worden! Hartelijke groet, Carina

zondag 30 september 2012

Door de ogen van kinderen

Lieve webloglezers, Het is zaterdag 29 september 10.00, ik sta voor de deur van Malinese collega Lea om haar jongste drie kinderen mee te nemen naar het twee jaar geleden aangelegde park national hier in Bamako. Salomon 10 jaar, Rachel 6 jaar en Carina 4 jaar nemen plaats op de achterbank van de auto en het avontuur voor hun gaat beginnen. Ze kletsen honderd uit in het Bambara gedurende onze 25 minuten durende rit en kijken hun ogen uit vooral als we over de brug rijden die ons aan de andere kant van de Niger brengt. Zomaar drie doorsnede Malinese kinderen voor wie deze uitjes niet normaal zijn! Deze kinderen komen normaal gesproken niet verder dan de wijk waarin ze wonen.
Net voor 10.30 lopen we het park binnen wat prachtig groen is vanwege het regenseizoen. Vele bomen en planten zijn enorm gegroeid en het is een oase van rust om te zien zo midden in de stad. De kinderen spurten meteen naar de eerste speeltuin die ze zien en vermaken zich op de schommel, glijbaan, klimrekken en noem maar op. Ik neem plaats op een bankje in de schaduw en sta regelmatig op om mijn naamgenootje Carina te duwen op de schommel of te helpen op het touwladder. Kostelijk om deze kinderen gade te slaan. Ze genieten intens van alle speeltoestellen. Na een uurtje lopen we onder wat dikke bomen, via de watervallen naar de volgende speelplek en hier gebeurd hetzelfde. De drie kids komen regelmatig naar me toe om een glaasje water drinken en ik zie het plezier in hun ogen. Ik weet niet wie er meer geniet de kinderen of ik !
Rond 13.00 gaan we naar de snacktent in het park en ik bestel appelsap en friet voor ons allemaal. Ook dat hoort erbij bij een dagje uit met tante Carina. Nadat de buikjes vol zijn willen de kinderen nog een laatste rondje speeltuin en om 14.30 net als het drukker begint te worden stappen we de auto in. Nog geen vijf minuten later is het stil, ik kijk om en zie drie slapende kopjes op de achterbank. Alle energie is op na alle indrukken en vier intensieve uren. Ik zet de kinderen thuis af en ben de Heer dankbaar dat deze uitjes nog steeds mogelijk zijn hier in Bamako, Mali. Wat een gezegende dag! Hartelijke groet, Carina

donderdag 20 september 2012

Sofie

Lieve webloglezers, Het is een doordeweekse dag begin maart 2012, Sofie loopt de poort van het Rahab Centrum binnen. Ik ben er "toevallig" en herken haar gezicht van de straat. We bieden Sofie een stoel aan en een glas water en ik zie dat ze een beginnende zwangerschap heeft. Sofie draait er geen rolletjes om en vraagt of ze bij ons in het centrum kan komen wonen. Ja, ze is zwanger en is het beu om op de straat rond te hangen, bovendien is het niet goed dat ik door ga met dit werk voor de baby zegt ze. Ik kijk naar Ba Febe, onze moeder overste die het gesprek ook gehoord heeft en zie de liefde voor Sofie in haar ogen.We stellen haar nog een aantal vragen maar zijn eigenlijk gelijk verknocht aan Sofie. We bidden voor haar, overleggen de volgende dag met de rest van het team en 2 dagen later woont Sofie bij ons in het centrum. De inmiddels 20 jarige Sofie blijkt een rustige zachtaardige Malinese dame te zijn met een vrolijk karakter. Al snel pakt ze de verschillende vaardigheden zoals haken, borduren, zeep maken en batikken op en beetje bij beetje vertelt ze ons haar verhaal en ontdekken we hoe ze op de straat terecht gekomen is. De maanden daarop vraagt ze verschillende keren om gebed voor vergeving van haar zonden en we danken de Heer dat ie aan het werk is in het leven van Sofie.
Afgelopen zondag avond zo 21.45 ging de telefoon, Het was Ba Febe die me vertelde dat Sofie buikpijn had en waarschijnlijk wel snel zou bevallen. Op mijn aanbod om direct te komen met de auto kreeg ik het antwoord dat ze wel naar de kliniek gingen lopen. Gelukkig is de kliniek slechts 5 minuten lopen van het centrum vandaag. Drie kwartier later kreeg ik opnieuw een telefoontje. Sofie heeft een prachtige zoon, moeder en zoon maken het prima. Bidden jullie mee voor Sofie dat ze de Heer en Heiland persoonlijk mag leren kennen. Bid ook voor de kleine jongen, tja hij heeft nog geen naam! Lieve groet, Carina

maandag 3 september 2012

Hoogbezoek uit Nederland

Lieve webloglezers, Augustus was absoluut een volle en drukke maand qua activiteiten maar ook een prachtige maand. Het is prachtig groen hier in Mali en rondom Bamako met z'n heuvels geeft dit prachtige vergezichten. We hadden hier hoogbezoek uit Nederland van A en G. Ze waren in Mali voor 10 dagen en met elkaar reden we 1150 km en ontmoetten we veel mensen. Na enkele dagen Bamako vertrokken we naar S-town waar we opnieuw gebedswandelingen maakten, elkaar ontmoetten en ook de Heer ontmoetten. Was een bijzondere tijd en fijn om ook met Arjan en Rozemarijn de Waaij en hun kinderen Senne en Maartje samen te zijn. De familie de Waaij woont sinds de staatsgreep (eind maart) in Bobo Dioulasso in Burkina Faso en hopen in begin volgend jaar zich in S-town te vestigen. Er was vooral ook veel regen maar dat kon de pret niet drukken en Senne en Maartje genoten ervan.
Na S-town vertrokken we naar K-town om daar met collega en vriendin Saskia te ontmoetten. Ook was er een afscheidsfeestje voor Amerikaanse collegae die maar liefs 34 jaar als zendelingen in Mali gewerkt hebben. Het was een pracht avond waar Randy en Marsha maar vooral ook de Heer van het werk in het zonnetje werd gezet. Op zondag gingen we met een auto vol naar het dorp Zankasso om daar dominee Kaleb in z'n prachtige nieuwe kerk te ontmoeten.
A hield er een prachtige preek over het feit dat de slaven in het Oude Testament een oormerk hadden en zo wist de eigenaar wie zijn slaven waren. Zo zijn ook wij door het bloed van Jezus als het ware gebrandmerkt en behoren we toe aan Jezus Christus. A en G sloten hun bezoek aan K-town af met het geven van bloed in het ziekenhuis. Was zeer bijzonder dat Saskia de volgende dag belde, toen we weer onderweg waren naar Bamako, met de boodschap dat G haar bloed die nacht het leven van een vrouw gered had. Wauw wat bedoel je tot zegen kunnen zijn! We reden terug naar Bamako via de andere kant,waar we in Farakala stopte waar collega H twintig jaar geleden gewerkt heeft. Was bijzonder om daar rond te lopen en ook te zien hoe H dit gebeuren met Gods hulp prachtig verwerkt heeft.Na nog enkele stops kwamen we vermoeid maar met rijke herinneringen weer in Bamako terug. De volgende dag vertrokken A en G weer naar Nederland en pakte ik het werk in Bamako weer op. Hartelijke groet, Carina


zondag 12 augustus 2012

Alleen in Mali !

Lieve webloglezers, Deze weblog is opnieuw grotendeels door collega en huisgenote Hedi Vijge geschreven! Het is zaterdag 11 augustus 2012 net 9.00 uur, H en Carina stappen in de auto en vertrekken, eerst naar het Rahab centrum. Het is een bijzondere dag vandaag, Sara gaat trouwen met haar Bazile. Sara is een jonge vrouw met een bewogen levensgeschiedenis, ze heeft een aantal jaren in het centrum gewoond nadat ze vrij kwam uit de gevangenis. Ze is min of meer deel van het centrum geworden, het leven in het centrum heeft haar veranderd horen we van een tante van haar. Dat is natuurlijk de mooiste reclame die je maar kunt wensen, het geeft bestaansrecht aan het Rahab centrum want daar is het voor, vrouwen die het zelf niet redden een steun in de rug geven totdat ze zelf kunnen wandelen. Sara is sterker geworden en gegroeid in haar persoonlijkheid. Sara is een mooie meid en ze is meestal vrolijk gestemd, wij zullen haar vreselijk missen. Als we deze ochtend bij het Rahab centrum aankomen om enkele vrouwen op te pikken die mee willen naar de trouwerij zijn ze al op hun mooist gekleed, kleurige kleding, haren netjes gedaan. Ze vinden het belangrijk er leuk uit te zien.
Dit verhaal begon ruim 5 weken geleden op het moment dat in het Rahab centrum een kilo of 5 zout werd gebracht door christenen uit een kerk in een stadswijk ver weg. Als westerlingen hebben wij geen idee van de betekenis hiervan maar Malinezen weten meteen waar het over gaat: het brengen van zout naar een familie is voor de christenen een manier om de hand te vragen van een dochter uit die familie, het is een vooraankondiging van een huwelijk. Niet christenen doen dit met kola noten! Omdat Sara in het centrum woont, wordt dat gezien als haar familie. De familie van de aanstaande bruidegom zorgt ervoor dat het zout op de bestemde plaats terecht komt. Na deze vooraankondiging gingen er enkele weken voorbij zonder dat we hoorden wanneer de bruiloft zou zijn maar op een zondagavond stond ineens de dominee van Sara voor de deur, hij wilde kennis maken met Carina, de “moeder” van onze Sara. Er was een kort gesprek en de dominee vertelde Carina dat zij de datum van het huwelijk moest bepalen, dat kon over niet al te lange tijd plaats vinden, binnen 2 weken kan zoiets geregeld worden!
Nou, alleen in Mali dus! Zout geven, trouwdatum bepalen voor iemand anders, dominee die langs komt om je dat te vertellen, op zo korte termijn een huwelijk regelen. Hmm, wat gaat er nog meer komen vragen wij ons af. En: wat zou de aanstaande bruid hierbij voelen en denken?? Carina moet haar namelijk de volgende dag gaan vertellen dat ze over 12 dagen zal gaan trouwen! Maar oké, we bidden ervoor en laten het aan de Malinezen verder over om alles te regelen op hun manier. We leren hier om flexibel te zijn, af te wachten en ons te voegen in wat komen gaat. Hoewel je daar vanzelf wel goed in wordt val je soms toch van de ene verbazing in de andere. Dinsdag, vier dagen vóór de geplande datum spreken we de dominee nog eens die alles regelt, of Carina ook nog even het tijdstip van de trouwdienst wil bepalen, we krijgen die dag de locatie te horen waar het huwelijk voltrokken zal worden, gelukkig maar, we weten waar we naartoe moeten!! Het is niet naast de deur en de vrouwen uit het centrum willen allemaal graag mee. Op vrijdag de 10de worden afspraken gemaakt over de locatie waar iedereen naartoe komt zodat we met z’n allen naar de kerk kunnen gaan. Alles lijkt goed te gaan. Maar, in Mali kun je alles verwachten.En ja hoor, op vrijdagavond om 22.00 uur , gaat de te telefoon, Carina aarzelt nog op te nemen, wie belt nu zo laat op de avond? Het blijkt de dominee te zijn met de mededeling dat er besloten is de locatie van de trouwdienst te veranderen, het is er te klein!!Carina bromt nog wat , hoe kan dit dominee, hoe moet ik nu alle mensen bereiken die mee willen twaalf uur voordat de trouwdienst zal beginnen, de meesten hebben geen telefoon??!! Maar dat helpt niet, het blijft gewoon de andere locatie! Als de telefoon is neergelegd kijken we elkaar aan: alleen in Mali!! Alleen hier verander je twaalf uur voor de trouwdienst de locatie!! En hoop en bid dat iedereen die er graag bij wil zijn kan vinden waar je nu precies trouwt! Deze zaterdagmorgen prijzen we de komst van de mobiele telefoon gelukkig alsmede het bezit van een grote auto waar veel mensen in kunnen. Zo kunnen we het toch voor elkaar krijgen dat zoveel mogelijk mensen naar een plek gaan waar ze door ons opgepikt worden om naar de bestemde locatie te gaan. Onderweg in de auto wordt er gesproken over de organisatie van het geheel. We begrijpen dat toch ook de Malinezen zelf wel enigszins verbaasd zijn. Er gaat in deze huwelijksvoorbereiding niets zoals het hoort, zeggen ze.
Wij blijven per minuut benieuwd naar de rest van de dag wat ze ons brengen zal. Aangekomen bij de locatie valt mijn mond bijna open van verbazing. Het blijkt een kerk te zijn die in aanbouw is, ook vandaag, op zaterdag wordt er hard gewerkt, er staat al wel een groot deel van het gebouw maar alleen nog de ruwe stenen muren en het hele terrein ligt vol met bouwmaterialen, stenen, hout, bergen zand en rommel. We worden ergens, op een nog niet af terras, neergezet. Het lijkt erop dat de dienst plaats zal vinden tussen ruwe cementstenen muren die wat versierd zijn (alleen in Mali) maar even later blijkt dat toch weer niet het geval. Op het terrein bevind zich ook een, enigszins vervallen, rieten afdak, en alle stoelen worden daaronder geplaatst omdat de originele “kerkzaal” te gevaarlijk is vandaag omdat de bouwlieden namelijk tijdens de trouwdienst gewoon doorgaan met hun werk! Nou, we verplaatsen ons naar deze plek. En, even later begint de dienst, de lieve bruid baant zich, op haar schoenen met hoge hakken, een weg over het bouwterrein, het zand en de rommel. Alleen in Mali!
Ja alleen in Mali zit je onder een vervallen rieten afdak voor de mooiste dag van je leven. Je zit naast je aanstaande man op een mooi versierde stoel met achter je een stapel bouwhout en stenen. De bruid en bruidegom zitten vooraan in de dienst met hun gezicht naar het publiek en, zoals het hier hoort, met hun hoofden gebogen, ze kijken heel serieus. Op zeker moment valt ons op dat de bruidegom wel heel vaak zijn zakdoek nodig heeft! Hij huilt! Wij vinden het wel ontroerend maar in Mali kan dit eigenlijk niet. Er loopt een man naar hem toe dat hij daarmee moet stoppen. Later horen we dat de Malineze vrouwen toch wel vinden dat de tranen van de bruidegom een teken zijn dat hij een goed hart heeft en dat hij goed voor zijn vrouw zal zorgen. De vrouwen van het Rahab centrum zingen een prachtig zegen lied voor Sara en Bazile tijdens de dienst.
Na de trouwdienst is er een maaltijd. Die wordt opgediend in: een soort schuur waar allemaal scooters staan. Wij mogen met alle vrouwen van Rahab naast de bruid en bruidegom plaats nemen naast de scooters en met de geur van benzine in onze neus genieten van de het eten. Alleen in Mali! Hartelijke groet van H en Carina!

zaterdag 28 juli 2012

Allerlei activiteiten buiten Bamako

Lieve webloglezers, de afgelopen tien dagen was ik slechts twee dagen in Bamako in mijn eigen huis. Van de 18de tot en met de 22ste juli was ik samen met collega H in S-town. H hoopt binnenkort naar S-town te verhuizen om daar deel uit te maken van een nieuw team. H had al een poosje geleden op haar hart om enkele dagen in gebed en bijbel studie in S-town door te brengen. Iedere morgen en middag lazen we bijbel verhalen uit het Oude Testament uit Nehemia,Ezra en Jesaja voordat we op pad gingen voor een gebeds wandeling van ongeveer een uur.Mooi om de emoties in God en mensen te ontdekken door de verhalen heen. We lazen in Ezra, de herbouw van de tempel, de komst van Ezra, het belijden van de zonden van het volk, het verdriet als men ontdekt dat de wet van God niet is gehouden, de verdrukking die God soms geeft, het gevolg van de zonde. Maar altijd is er de uitkomst van de genade, de weg tot God, Hij begint opnieuw met de mens die zich verootmoedigt. We genoten van het lezen van de verhalen uit het OT. We hebben het gevoel dat de situatie in Mali/S-town vaak lijkt op de OT periode, de verhalen spreken hier veel meer.Hier wordt bijvoorbeeld eerst in een muur om het terrein geïnvesteerd voor een huis wordt gebouwd.We wandelden met de gedachte aan de genade die God klaar heeft voor de mensen die we ontmoeten.
Vrijdagavond voegde ook collega en vriendin S uit K-town zich bij ons en het was goed om ook met z'n drieën te zijn. Met elkaar te bidden en tijd voor wat ontspannen dingen te hebben zoals een boottrip over de Niger. S-town heeft normaal gesproken veel toeristen, overal zie je souvenirs winkeltjes en boten met toeristen die over de Niger varen. Het is dan ook hartverscheurend om te zien dat bijna alle souvenirs winkeltjes leeg zijn en dicht zijn ( zie foto hieronder)en dat je bijna de enige blanke bent die een boottrip op de Niger neemt.
Na twee daagjes Bamako en veel regel dingen voor het Rahab centrum verliet ik afgelopen woensdag opnieuw Bamako. Dit keer ging ik naar Mana, een dorpje in de bush zo'n 75 km van Bamako vandaan waar ik les gaf aan zo'n 50 vrouwen in een vrouwenkamp.Ik was er samen met Ba Febe, onze moeder overste uit het Rahab centrum en Jeanne een ex-Rahab vrouw die in februari van dit jaar trouwde met Caleb. Het is altijd genieten om enkele dagen 24-uur per dag met de Malinesen op te trekken en samen met ze te leven.
In de vroege ochtend uren begon ik met het leiden van de "worship" vervolgens namen Ba en ik beurten om de vrouwen te versterken in hun geloof. Onderwerpen als liefde en vergeving kwamen aan de orde ! In de middag uren was het tijd om de vrouwen praktische dingen te leren zoals het maken van zeep en de hibiscus siroop. De praktijk werd vooral door Jeanne onderwezen terwijl ik vervolgens een stukje theorie doorgaf. Zaken als de kosten van de producten, hoe je winst berekenen en noem maar op kwamen aan de orde. Lange dagen daar in Mana en heel veel Bambara. Maar wat een zegen dat zit soort dingen nog steeds kunnen in een veranderd Mali. Dit weekend maar een beetje rustig aan en wat bijslapen op m'n eigen bed in Bamako. Lieve groet van Carina

donderdag 5 juli 2012

Eén letter kan een groot verschil maken !

Lieve bloglezers, Deze keer laat ik collega en huisgenote H aan het woord. Ze schrijft over haar ervaring aangaande het leren van de Bambara taal. Elke vrijdagmorgen is er in het Rahab centrum een Bijbelles. Soms kan de klas echt behoorlijk vol zitten, zo waren er afgelopen vrijdag rond de 25 vrouwen bij elkaar!! De lessen worden gegeven door de teamleden van Rahab, Carina, Maman Marthe en Ba Febe. De taal die wordt gesproken is Bambara, voor mij daarom een goede gelegenheid om te luisteren naar de taal, proberen woorden en zinnen op te pikken en te volgen waar de les over gaat. Ik schrijf woorden op die ik vaak hoor en kijk dan thuis na wat ze betekenen.Deze keer zat ik ingespannen te luisteren naar het onderwijs van Maman Marthe. Zij spreekt rustig, ik was blij dat ik al enkele van haar zinnen goed begreep en vele woorden of uitdrukkingen herkende. Ik dacht, mm, ik maak goed vorderingen in de taal! Ik hoorde haar diverse malen herhalen: “ka sen soro”. Ik probeerde te begrijpen wat deze woorden deden in het verband van de les. Het moest iets met een werkwoord te maken hebben, iets wat je moet doen en wat je zult vinden, zover begreep ik het wel! Maar ik vroeg me telkens af: wat doen nu toch die voeten hier in deze les, want “sen” betekent voet en “soro” vinden. Ik begreep het verder niet maar schreef het in mijn schriftje om thuis na te zoeken. Later bij de lunch legde ik Carina mijn vraag voor: wat bedoelde Maman Marthe nu met deze uitdrukking: “Je vind je voeten?” Carina begreep eerst niet wat ik bedoelde, het was even stil. Na enkele minuten kwam er opeens gelach: “Nee het moet niet “sen” zijn maar “se”!! En dan wordt de uitdrukking niet “je zult je voeten vinden” maar “je zult overwinnen” Nou, ik heb er hartelijk om gelachen!! Tsja, het is me nogal een verschil!! Kijk, nu begrijp ik het Bijbelboek Jozua ook weer. Jozua spreekt over geloof, een geloof wat volhard door moeiten heen. Een geloof waardoor je kunt overwinnen over je zwakheden en angsten.Mmm, zo’n geloof wil ik inderdaad wel hebben. Overwinnen in plaats van je voeten zoeken!! Niet naar beneden kijken maar naar Boven!! Wat één lettertje verschil niet teweeg kan brengen! Hartelijke groet van H en Carina

maandag 18 juni 2012

Nieuw project voor de vrouwen in het Rahab Centrum

Lieve mensen, Al maanden geleden, nog voor de staatsgreep hier in Mali, had ik het plan om de vrouwen in het Rahab centrum een nieuw soort pop te laten maken. Een pop waar meisjes mee kunnen spelen.Aan de haren friemelen, jurkje en schoentjes uitdoen en noem maar op. Toen ik in februari 2012 in Ghana was voor een training vond ik daar een leuke pop als voorbeeld. Maar ja, je kunt wel een voorbeeld hebben, maar hoe leg je de verschillende onderdelen van de pop en kleding uit aan de vrouwen hier in Afrika? Wel H, mijn collega en huisgenote op dit moment heeft de hele pop uit elkaar gehaald. Vervolgens heeft ze patroontjes van de pop en kleren gemaakt op papier. De vrouwen zelf hebben de patroontjes op kartonnetjes nagetekend en zo beetje bij beetje de pop in elkaar gezet. Jemina, ons wonder op de naaimachine levert super goed werk en maakt de jurkjes inclusief klittenband! Het moeilijkste is wel de haren die van wol gemaakt zijn. Op een kartonnetje worden drie sliertjes met zwart haar gemaakt en vervolgens worden deze slieren op het hoofd vastgemaakt. Zeer arbeidsintensief allemaal, maar het resultaat mag er zijn. Met H erbij ter assistentie en controle, lukt het allemaal wel. De meiden beretrots natuurlijk, dat zie je wel op bovenste foto. Laat de bestellingen maar komen! Hartelijke groet, Carina