Medisch werk in de gevangenis

Afgelopen woensdag was ik met het team, bestaande uit een Malineese dokter en een Malineese dominee, in de gevangenis van Kati.
In een tijd van drie uur kwamen 48 gevangenen langs om de dokter te zien terwijl dominee Koita de cellen af ging om te preken. Ik was vandaag gebombardeerd tot dokters assistente en mocht pillen tellen en het medische archief van de gevangenis bijwerken.
We hadden vele gevallen van malaria al hoewel dit gelukkig aan het afnemen is en het malaria seizoen zo'n beetje aan het einde is.Een aantal jongens hebben last van een breuk en zouden eindelijk zo spoedig mogelijk geopereerd moeten worden. Ook werden we geconfronteerd met een tweetal extreme gevallen. Een knul die zo mager was geworden na 14 maanden gevangenis en, bovendien amper meer op z'n benen kon staan omdat hij zo verzwakt was van malaria dat we hem direct een infuus gegeven hebben. De andere is Musa (Mozes) die je hier op de foto ziet en een ontzettend opgeblazen en uitgedroogde buik heeft. Onze dokter Amadou wist hier ook niet precies een analyse voor en zou hem graag in het ziekenhuis van Kati willen laten onderzoeken. Verzoek is ingediend ook voor de breuk operaties en nu maar bidden en afwachten of de verantwoordelijken van de gevangenis toestemming geven. Verder zijn er altijd een handjevol knullen die hun naam op de "patienten" lijst laten zetten maar eigenlijk niets mankeren. Tja, even een luchtje buiten de cel nemen is altijd fijn en een stripje paracetamol te pakken krijgen is ook handig. Als je ze niet nodig hebt kun je ze altijd ruilen voor een sigaret of pakje thee met een andere gevangene!
Groeten van Carina.

Op kraam bezoek!

Gisteren ging ik met mijn hoogzwangere Amerikaanse collega Becky en haar bijna 2 jarig dochtertje Lydia op kraam visite bij Dorcas. Dorcas is het jongste teamlid van ons Rahab Centrum en is op 1 oktober bevallen van haar tweede kind, opnieuw een jongetje. De eerste, Robert Junior, is inmiddels ruim twee jaar oud en een echte boef. Zijn bevalling was een keizersnee en enorm zwaar voor Dorcas. Daarom des te meer feest deze keer dat de kleine Jozua op de "gewone" manier geboren is. Wat een prachtig mannetje met heel veel haar. Staat hij niet prachtig op de bovenste foto met zijn mooie Hollandse rompertje aan? Jelika, de 14 jarige die uit haar dorp terug gekomen is en voorheen in ons centrum was verblijft momenteel bij Dorcas en haar gezin. Een mooi hulpje om een handje mee te helpen daar. Jullie kunnen meer over Jelika lezen in de Eva van Oktober. Ik hou dit blog kort, er komt zeer binnenkort een nieuwsbrief aan.
Lieve groet van Carina

Louise

Lieve vrienden,
De afgelopen weken waren verre van gemakkelijk hier in Mali.
Vergadering na vergadering aangaande de problemen in ons Rahab Centrum terwijl het gewone werk ook doorging.
Er waren dagen dat ik me werkelijk mijn bed uit moest praten en bidden omdat ik er erg tegen opzag om weer in gesprek te gaan over het zelfde onderwerp en hetzelfde probleem.
Ik vroeg me opnieuw verschillende keren af wat de meerwaarde van het Rahab Centrum is? Ook worstelde ik zo met de cultuurverschillen dat ik er zelfs over nadacht of mijn tijd hier in Afrika er zo zoetjes aan niet op zit.
Wel, vanmorgen werd ik overweldigd met een enorme bemoediging van de Heer zelf om niet op te geven en " gewoon" te blijven zaaien. Rond het middag uur ging mijn deurbel en stond Lea, één van de Rahab teamleden met een voor mij onbekende dame bij mijn poort. Daar ik de dame niet kende vroeg ik aan Lea wie ze was en deze vertelde mij dat ze de oudere zus van Louise Dao was die in 2008 voor 10 maanden in het Rahab Centrum was en ons trainingsprogramma volgde.Ik liet de dames binnen en mijn gedachten gingen terug naar Louise die eind 2007 op een dag ons inloop centrum binnenkwam. Louise was geen prostituee maar haar verhaal was zo in en in triest dat ik haar graag wilde helpen en een plek in ons trainingscentrum wilde geven. Louise heeft vier kinderen gebaard maar alle kinderen zijn voor hun vijfde levensjaar overleden en dat was reden voor de familie om haar te verstoten daar ze ervan uit gingen dat ze "bezeten" was.Louise was het zonnetje in ons centrum en leerde om armbanden van kralen te maken zoals niemand dat kon. In augustus 2008 nam ze afscheid van ons centrum en woonde inmiddels op zichzelf en was een toegewijd christen vrouw. Vanaf die tijd kwam ze met zeer grote regelmaat op vrijdag naar ons centrum om samen te bidden en de Djembé bespelen kon ze als geen ander. In de maand juni van dit jaar kwam ze zelfs nog een hele week naar het centrum om de training in het maken van sappen en siropen te volgen. In mijn weblog van 22 juni zie je haar op de foto.
Begin augustus was Louise voor onbepaalde tijd uit Bamako vertrokken om haar familie in Sikasso te bezoeken. Ze was er klaar voor om ze weer onder ogen te zien.
Dit is wat de zus me vertelde: Louis werd ziek in Sikasso en ging in de maand september erg achteruit. Het leek erop of ze wist dat ze zou sterven want ze nam van iedereen afscheid. Op 26 september riep ze haar zus en dicteerde haar een brief die ze aan Nyagali (Carina dus) in Bamako moest geven. Op 28 september is Louise in alle rust ingeslapen en naar haar Heer en Heiland gegaan.
De zus gaf me de brief die uit een plastic zak met armbanden en dergelijke kwam die Louise nog gemaakt had. De brief bestond uit een warm dankwoord aan mij persoonlijk en aan het Rahab centrum. De liefde die ze ontvangen had had haar leven veranderd. De gebeden hadden haar weer kracht gegeven. Ja schreef ze, zonder Nyagali was ze al lang van deze aardbol verdwenen geweest zonder de Heer te kennen.
Wauw, de Heer weet z'n kinderen te bemoedigen of niet soms. Ik ben er zo onderste boven van dat Hij precies weet dat ik een bemoedigin nodig had.
Opgeven ? Vergeet het maar Satan !
Lieve groet van Carina
Met Louise op de foto, januari 2008