Louise

Lieve vrienden,
De afgelopen weken waren verre van gemakkelijk hier in Mali.
Vergadering na vergadering aangaande de problemen in ons Rahab Centrum terwijl het gewone werk ook doorging.
Er waren dagen dat ik me werkelijk mijn bed uit moest praten en bidden omdat ik er erg tegen opzag om weer in gesprek te gaan over het zelfde onderwerp en hetzelfde probleem.
Ik vroeg me opnieuw verschillende keren af wat de meerwaarde van het Rahab Centrum is? Ook worstelde ik zo met de cultuurverschillen dat ik er zelfs over nadacht of mijn tijd hier in Afrika er zo zoetjes aan niet op zit.
Wel, vanmorgen werd ik overweldigd met een enorme bemoediging van de Heer zelf om niet op te geven en " gewoon" te blijven zaaien. Rond het middag uur ging mijn deurbel en stond Lea, één van de Rahab teamleden met een voor mij onbekende dame bij mijn poort. Daar ik de dame niet kende vroeg ik aan Lea wie ze was en deze vertelde mij dat ze de oudere zus van Louise Dao was die in 2008 voor 10 maanden in het Rahab Centrum was en ons trainingsprogramma volgde.Ik liet de dames binnen en mijn gedachten gingen terug naar Louise die eind 2007 op een dag ons inloop centrum binnenkwam. Louise was geen prostituee maar haar verhaal was zo in en in triest dat ik haar graag wilde helpen en een plek in ons trainingscentrum wilde geven. Louise heeft vier kinderen gebaard maar alle kinderen zijn voor hun vijfde levensjaar overleden en dat was reden voor de familie om haar te verstoten daar ze ervan uit gingen dat ze "bezeten" was.Louise was het zonnetje in ons centrum en leerde om armbanden van kralen te maken zoals niemand dat kon. In augustus 2008 nam ze afscheid van ons centrum en woonde inmiddels op zichzelf en was een toegewijd christen vrouw. Vanaf die tijd kwam ze met zeer grote regelmaat op vrijdag naar ons centrum om samen te bidden en de Djembé bespelen kon ze als geen ander. In de maand juni van dit jaar kwam ze zelfs nog een hele week naar het centrum om de training in het maken van sappen en siropen te volgen. In mijn weblog van 22 juni zie je haar op de foto.
Begin augustus was Louise voor onbepaalde tijd uit Bamako vertrokken om haar familie in Sikasso te bezoeken. Ze was er klaar voor om ze weer onder ogen te zien.
Dit is wat de zus me vertelde: Louis werd ziek in Sikasso en ging in de maand september erg achteruit. Het leek erop of ze wist dat ze zou sterven want ze nam van iedereen afscheid. Op 26 september riep ze haar zus en dicteerde haar een brief die ze aan Nyagali (Carina dus) in Bamako moest geven. Op 28 september is Louise in alle rust ingeslapen en naar haar Heer en Heiland gegaan.
De zus gaf me de brief die uit een plastic zak met armbanden en dergelijke kwam die Louise nog gemaakt had. De brief bestond uit een warm dankwoord aan mij persoonlijk en aan het Rahab centrum. De liefde die ze ontvangen had had haar leven veranderd. De gebeden hadden haar weer kracht gegeven. Ja schreef ze, zonder Nyagali was ze al lang van deze aardbol verdwenen geweest zonder de Heer te kennen.
Wauw, de Heer weet z'n kinderen te bemoedigen of niet soms. Ik ben er zo onderste boven van dat Hij precies weet dat ik een bemoedigin nodig had.
Opgeven ? Vergeet het maar Satan !
Lieve groet van Carina
Met Louise op de foto, januari 2008