December in Mali

Lieve mensen,

Weer al een tijdje geleden dat ik op mijn blog geschreven heb dus hoogste tijd om weer eens een update te geven. Heb is decembermaand ook in Mali en altijd weer een geweldige kans om Het Licht te verspreiden in deze donkere wereld. Zoals elk jaar was het eerste weekend van december Ann's sale waar ik ook vorig jaar een blog over geschreven heb. Ann verkoop allerlei spullen van kunstenaars en organisaties zoals Rahab Ministries in Mali. Ze verbouwt haar hele huis om in een grote prachtige souveniers winkel waar Mali zo prachtig gepresenteerd wordt.
In de tweede week van december werd B vrijgelaten uit de vrouwengevangenis. Ze had in januari 2013 opnieuw haar leven aan de Here Jezus gegeven en werd op 8 maart samen met een groepje andere vrouwen gedoopt. Na een nachtje in het vrouwencentrum geslapen te hebben heb ik samen met haar een busticket gekocht op vrijdag. Gisteren belde ze me vanuit haar eigen land om me te vertellen dat ze goed overgekomen was kwam haar oudere broer aan de telefoon om om te bedanken.
Bijzonder dat B juist in de gevangenis opnieuw tot inkeer en levend geloof is gekomen. Fijn dat ze Kerst met haar familie en vrienden kan vieren.

Deze week was er een bijeenkomst op de Nederlandse ambassade hier in Bamako met als onverwachte eregast Bert Koenders. Was gezellig om met zo'n grote groep Nederlanders bij elkaar te zijn en geinformeerd te worden over de veiligheid in Mali en het functioneren van de militairen van de Verenigde Naties nu er ook ruim 300 Nederlanders in Januari naar Mali gaan komen. Dit natuurlijk onder het genot van een lekker hapje en drankje.

Deze week is Agaath, een Nederlandse die in Guinee woont en werkt voor CAMA-zending hier enkele dagen op bezoek en gaat gezellig mee naar het Rahab Centrum en de verschillende Kerstvieringen in de gevangenissen. Hier zie je haar op de foto met de 40-dagen oude Jozua de jongste telg in het Rahab centrum.

Deze week staat in het teken van Kerst vieren in vijf verschillende gevangenissen. Vandaag waren we in de mannengevangenis van Kati en Amadou, die gehandicapt is en maar een been heeft en die al 12 jaar in deze gevangenis zit bleef net zolang rondjes om me heen draaien tot ik uiteindelijk een nieuw set kleren voor hem kocht. Het personeel was zo blij voor hem dat ie  zelfs met me mee naar buiten mocht lopen voor een foto met dominee Koeta en mij. Geweldig toch om iemand voor 10 Euro zo blij te kunnen maken, je zal al maar 12 jaar in de gevangenis zitten.

Lieve groet uit stoffig Mali en hele Gezegende Kerstdagen toegewenst van Carina

Nieuw leven !

Lieve webloglezers,
Terwijl ik bezig ben om me zorgen te maken over de staat van het Rahab centrum en me oprecht afvraag of we wel op zoek moeten gaan naar een ander gebouw! Tja om het maar eerlijk te zeggen echt opnieuw loop te twijfelen aan het bestaansrecht  en voortzetting van dit centrum. Ik laat me opnieuw verblinden door de maandelijkse vele kosten en lijk meer de problemen en mislukkingen van het centrum te zien dan de zegeningen. Terwijl dit allemaal gebeurde greep God me opnieuw liefdevol in mijn kraag en liet me duidelijk zijn Liefde zien. Terwijl het gebouw bijna letterlijk instort en ik er vaak zo moe van wordt geeft God nieuw leven in het centrum.  Binnen enkele dagen kwamen er verschillende nieuwe vrouwen langs bij het Rahab Centrum waaronder 24-jarige Sitan. Ik zag direct de droevige blik in haar ogen en het feit dat ze zwanger was. Na overleg met het team besloten we haar te houden en het enige nog vrije bed te geven. Zondag kwam ze met een van de andere meiden mee naar de kerk en zag ik al een kleine verandering in haar oogopslag. Dankte de Heer daarvoor en in mijn hoofd en hart besloot ik om haar deze week naar de kliniek om de hoek te sturen voor een echo om te zien hoeveel maanden de zwangere Sita er reeds op heeft zitten en of alles goed en gezond is met moeder en baby !Wel woensgochtend om 7.h00 ging de telefoon met de mededeling dat Sita die nacht bevallen was van een dochter. Wauw, dat was snel gegaan en ik maar denken dat ze rond de zevende maand van haar zwangerschap was! Een uur later zag ik met eigen ogen Sita al wandelende thuiskomen met een prachtige zoon in haar armen. Ik was geemotioneerd, was alsof God naast me stond en zijn arm om me heen legde en zei:" Carina, ik heb geen prachtig gebouw nodig om leven te kunnen geven hoor. Carina, waarom twijfel je toch weer aan het bestaansrecht van dit werk en ten diepste aan mij ? Ik ben dit werk begonnen en zal het voleinden!"
What a mighty God we serve !   Lieve groet, Carina

Trip door West-Afrika

Afgelopen maand reisde ik met collega en vriendin Saskia met de auto door West-Afrika. We vertrokken in Mali en deden eerst Ouagadougou de hoofdstad van Burkina aan.  Deze eerste stopplaats was direct een hoogtepunt voor mij.  Ex-collega Amy, (zie foto boven) met wie ik vroeger in Bouaké in Ivoorkust samen werkte en nu al weer enkele jaren met haar gezin in Amerika verblijft was “ toevallig”  net de avond ervoor voor twee weken in Burkina aangekomen. Ik belde haar op en enkele uren erna ontmoetten we elkaar. We waren beiden ontroerd en dankbaar om elkaar weer te zien.  Nadat we Burkina doorgereisd waren kwamen we bij de grens van Ghana. Direct viel het me op dat er minder moskeeën zijn en overal langs de kant van de weg christelijke kreten op gebouwen en andere obstakels te lezen zijn.  Duidelijk veel meer Christenen in dit land dan in Mali . Vanuit het Noorden reden we naar de stad Tamale en vandaar gingen we verder op de gatenweg richting  Salaga waar we met de pont meegingen naar ons doel van die dag: Yeji. In Yeji staat een Katholiek ziekenhuis waar Saskia jaren gelden haar coschap als arts gedaan heeft. Ze vond het leuk om daar nog eens langs te gaan daar die tijd in Yeji aan de grondslag ligt van haar werk als arts in Afrika. In Yeji aangekomen troffen we een handvol werkers aan die Saskia herkenden en het was erg leuk om hun reacties te observeren en hen allen inclusief Saskia te zien genieten. Op de foto Saskia en een oude bekende !

Vervolgens vertrokken we naar Aburi, net ten noorden van Accra wat ons hoofddoel van de trip was. Daar verbleven we een volle week en volgden een training van het Mobiel  Member Care team. Een geweldige week waarin we samen met zo’n dertig anderen , blanken zowel als afrikanen toegerust werden  om mensen die door traumatische ervaringen en andere crisissen heengaan beter te kunnen “helpen”. Nadat we de prachtige kust van Ghana verlieten kwamen we in Ivoorkust aan. Moest praten als Bruggeman om de grens over te komen daar de douane om een internationaal kentekenbewijs van de auto vroeg.  Na de hoofdstad Abidjan kwamen we in Yamoussoukro, mijn eerste standplaats als zendelinge in West-Afrika in 1997. Was tof om de bijbel school op nieuw te zien waar ik destijds de vrouwen van de studenten enkele uren per week les gaf. Ook brachten we een bezoek aan de enorme Kathedraal die nog steeds pontificaal tussen de kokosbomen opdoemt. Is en blijft een tegenstrijdig gevoel geven deze enorme kerk, ja zelfs hoger dan de Sint Pieter in Rome in arm Afrika!!!

Via de prachtige plaats Man verlieten we Ivoorkust en deden we ons vierde land, Guinee aan. Hier hield het op met de over het algemeen redelijk goede geasfalteerde wegen.  Toen het ook nog ging regenen en er voor ons een gestrande vrachtwagen was leek het er even op dat we een bezoek aan collega Agaath in N’Zao wel konden vergeten.  God had echter andere plannen en stuurde een wagen met een paar stoere kerels.  Ze wilden en zouden erlangs. Ze “schaatsten “ eerste hun eigen wagen door de modder en vervolgens nam één van hen “ Gabriel”  plaats in onze auto en deed hetzelfde met de Prado.  Saskia en ik liepen voetje voor voetje door de modderkuil  in achtervolging van de auto, hierna vervolgden onze tocht. Zie modderpoel op de  foto waar de Prado doorheen gereden is !

Net voor het donker kwamen we bij collega Agaath aan die zeer dankbaar was ons te zien. Leuk om haar in Saskia's oude huis te ontmoetten. De volgende dag bezochten we “Hope Clinic”. Opnieuw een bekende plek voor Saskia en dat was merkbaar en voor mij tof om eindelijk dit prachtige unieke ziekenhuis en zijn personeel te bewonderen. Na nog een dag slechte wegen getrotseerd te hebben kwamen we via Kankan op de geasfalteerde weg weer Mali binnen.  
Vele kilometers, vele indrukken, wat is Guinee trouwens mooi en wat waren we versleten!
Lieve groet, Carina

Afscheid van de vluchtelingen

Lieve mensen,
Dacht ik dat ik op donderdag  12 september officiel afscheid genomen had van de christen vluchtelingen die hier in Bamako verblijven. Wel het bleek niet zo te zijn. Voor die bewuste donderdag hadden vele mensen een officiele uitnodiging gehad. Er waren vele afgevaardigen van organisaties en kerken. Ja zelfs het hoofd van de Katholieke kerk hier in Bamako was aanwezig.
Een prachtige dankdienst waarin terug gezien werd op de afgelopen 18 maanden dat de vluchtelingen in Bamako waren. Ik bezoek de vrouwen normaal gesproken ieder maandag middag en ik wist dat afgelopen maandag de 23ste september min of meer de laatste keer was daar deze week de eerste groep van 14 families terug gaat naar Timboektoe.
Zondag kreeg ik een telefoontje met de vraag of ik hen op maandag ergens anders kon ontmoeten in plaats van in het gebruikelijk Katholieke centrum waar ze wonen. Geen probleem natuurlijk voor mij maar ik had nog steeds niet in de gaten dat ik stiekum uitgenodigd werd voor een intern afscheidsfeestje. Aangekomen bij de plaats van ontmoeting had ik al gauw door dat er een feestje was. We waren met zo'n 40 vrouwen en vele van hun mannen waren ook aanwezig. Ze begonnen met veel zingen in de Tamashek taal en Frans en vervolgens nam dominee Andre Thera uit Bamako die heel veel voor de vluchtelingen gedaan heeft het woord. Hij was erg emotineel en sprak over de moeilijke en vreugdevolle momenten gedurende het laatste ander half jaar. Iedereen die een geliefde verloren was werd genoemd en iedere vrouw die een baby gekregen had werd even in het spotlicht gezet. Vervolgens werden er enkele mensen bedankt en werd ik enorm in het zonnetje gezet. Daarna was er een tijd van gebed voor hen die deze week vertrekken, hen die nog in Bamako blijven uitziende op voldoende financien en voor het land Mali. Na he officiele gedeelte werden er spelletjes gedaan zoals stoelendans en een quiz. Was erg gezellig en goed om na het eerste emotionele ander half uur ook lekker te lachen.

Morgen vertrekken dus de eerste families naar Timboektoe waaronder mijn vriendin Fadimata! Bidden jullie mee voor een veilige reis. Eerst met de bus naar M en dan drie dagen met de boot.
Een flinke onderneming dus. Ik wil nog een laatste keer een oproep doen aan jullie in Nederland voor financiele hulp voor de ander families die nog geen support genoeg hebben om terug te kunnen. Jullie kunnen je giften overmaken naar de CAMA-Zending onder vermelding van  Carina Saarloos projecten hulp Christelijke vluchtelingen in Mali. Lieve groet uit Mali van Carina

Toeareg huwelijk

Lieve weblog lezers,
Afgelopen zaterdag was ik te gast bij een Toeareg huwelijk in Bamako.
De zoon van de gevuchtte weduwe Fadimata ( rechts op bovenstaande foto) uit Timboektoe trouwde met zijn Leah. De kerk was vol en het was een prachtige dienst. Velen vrouwen, bijna allen in 2012 gevlucht uit het Noorden van Mali, droegen orginele Toeareg kleren en het was weer eens wat anders om liederen in de Tamashek taal te zingen in plaats van in het  Bambara. Fadimata straalde dankbaarheid en vreugde uit. Wat prachtig dat tenmidden van het lijden wat ze zo duidelijk ervaren heeft de afgelopen twee jaar er ook vreugde is. Het bruidsjongetje en bruidmeisje waren zo schattig maar zo nerveus dat ze toch echt wel vergaten om te lachen !

De verkiezingen zijn heel goed verlopen in Mali en er is een nieuwe president gekozen.
De vluchtelingen beginnen beetje bij beetje terug te keren naar hun eigen woonplaats. Ook van de 84 christelijke gezinnen die zich in Bamako bevinden staan de meesten te popelen om terug te gaan naar plaatsen zoals Timboektoe en Gao. Dit is allemaal nog niet zo gemakkelijk. Zo zijn er vele vragen en obstakels. Zijn de christenen veilig daar in het noorden? Ook moeten ze helemaal overnieuw beginnen. hun huizen en kerken zijn grotendeels verwoest. Er is hier in Mali een bankrekening geopend om hen ook financieel te helpen. Ik wil jullie in Nederland oproepen om te bidden en daar waar mogelijk ook financieel te helpen. Jullie kunnen je giften overmaken naar de CAMA-Zending onder vermelding van  Carina Saarloos projecten hulp Christelijke vluchtelingen in Mali.
Lieve groet uit Mali van Carina

Op kamp in Mana

Lieve webloglezers,
Vorige week was ik op kamp in de bush bush een uurtje rijden van Bamako vandaan.
Dit is inmiddels het derde jaar dat ik gevraagd werd om onderwijs te geven aan de vrouwen die aan dit kamp deelnemen. Onderwijs uit God's woord maar ook andere zaken zoals dit jaar " de wonderen" van de Moringa boom en het maken van zeep.
Dit jaar was wel een heel bijzonder kamp, niet zozeer omdat ik er zelf de hele tijd bij was en dus vier nachten in hun midden verbleef in plaats van twee maar meer omdat bijna alle vrouwen van het Rahab centrum aanwezig waren. Het Rahab centrum was dicht vorige week en met 15 vrouwen sterk vertrokken we naar het kamp. Wat was het goed om de vrouwen de hele dag van zo dichtbij mee te maken en samen met ze te bidden, te zingen, te lachen en te huilen.

Het was een kamp speciaal ook voor niet christen vrouwen .Het was de bedoeling dat iedere christen vrouw die kwam een niet christen vrouw meenam en het zo een soort van evangelisatie kamp werd. Wel, we waren met 64 vrouwen maar slechts 10 % was niet christen. Toch merkten we dat deze vrouwen enorm open stonden voor het bijbels onderwijs en mij viel op dat deze vrouwen ieder ochtend zo rond zeven uur de eersten waren die het klaslokaal binnen kwamen. Tja in Mali komt men eerst graag samen voor meditatie en gebed en dan pas een kop koffie of thee met een ontbijtje.Op de koffie wachten tot 8.h30 dat was wel even afzien maar ook wel bjzonder om eerst door de Heer zelf gevoed te worden.

Hoogtepunt voor de vrouwen was het gezamelijk klaar maken van een hele grote pot gestampte mais poeder, of te wel "kabato". Wat een lol hadden ze zeg en ik heb het maar op een kort filmpje vast gelegd om jullie een idee te geven. Hier is de link als jullie even mee willen kijken en genieten:

http://www.youtube.com/watch?v=v9djQpM5Kb4&feature=youtu.be

Op hetzelfde terrein was ook een kinderkamp waar 175 kinderen aanwezig waren. Onder hen was ook een groep van zo'n 30 kinderen die AIDS hebben. Ze waren uitgenodigd om gratis naar dit kamp te komen en in de watten gelegd te worden. Gelukkig zijn deze kinderen nog niet te ziek om te kunnen genieten van de bijbelverhalen, knutselwerkjes en sportactiviteiten. Je begrijpt wel
dat het een hele gezegende en gezellige week was. Ben dankbaar dat ik deel mocht uitmaken van dit kamp.
Lieve groet, Carina

Rosalie

Lieve webloglezer,
Tijdens mijn verlof in Nederland kwam de 18-jarige Rosalie vrij uit de vrouwengevangenis samen met haar toen 4 maanden oude dochtertje Rosalie. Rosalie kwam in augustus 2012 in de gevangenis terecht doordat ze betrapt werd tijdens het stelen van "panjes", Afrikaanse omslagdoeken voor vrouwen. Haar bazin sloeg gelijk alarm en riep de politie erbij die Rosalie zonder pardon meenam. De zwangere Rosalie kwam in de gevangenis terecht en was in afwachting van een rechtzaak die uit zou maken hoeveel tijd Rosalie in de gevangenis zou moeten door brengen. Rosalie liet haar hoofd niet hangen en maakte het beste van de gevangenistijd. Ze had er immers goed te eten wat ze bij haar bazin niet alitjd kon zeggen . Ook kwam ze heel trouw naar de bijbelstudies op vrijdagmiddag die ik en anderen van het Rahab team verzorgen. Net na de Kerst werd de kleine Arabahan geboren in de gevangenis en ik weet nog dat we haar als team een omslagdoek voor de baby gaven en speciaal voor haar en de baby baden. Midden mei werd Rosalie onverwachts vrijgelaten daar de rechter besloot dat de straf erop zat voor het stelen van stoffen die totaal een waarde hadden van 30 Euro !!

Al met al heeft Rosalie toch negen maanden in de gevangenis doorgebracht. Op de dag van haar vrijlating, een vrijdag vroeg ze aan een Rahab teamlid of ze voorlopig bij ons mocht verblijven. Deze aarzelde geen moment en nam haar mee naar het centrum. Inmiddels woont Rosalie nu 2 maanden in het centrum en zij en haar inmiddels 6 maanden oude dochter maken het goed. Rosalie geniet van de liefde en aandacht die ze krijgt. De kleine Arabahan is het troetelkindje van ons allemaal. Rosalie heeft inmiddels te kennen gegeven over een maand of drie terug naar haar familie te willen gaan. Deze wonen in de buurt van de plaats San en dat is behoorlijk meer in het noorden van het land. De familie weet dat ze bij ons verblijft en zijn ook op de hoogte van haar dochtertje. Bidden jullie mee voor Rosalie ?  Lieve groet, Carina

" Celebrating " Shari

Lieve webloglezers,
Gisteren hebben we uitgebreid Shari "gevierd" met elkaar in Bamako.
Shari is blank en ook zendelinge en werkt voor een andere organisatie hier in Mali.
Shari werd op 29 juni 40 jaar en gaf een uitgebreid feest in haar tuin om dit te vieren.
Echter het was niet alleen het feit dat ze 40 jaren jong werd maar ook het feit dat ze nog steeds in Mali rondloopt. Eigenlijk zou ik deze blog de titel moeten geven " Celebrating God" Laat me haar verhaal in het kort met jullie delen.

Donderdag 11 oktober 2012 is een zwarte dag in Shari's levensboek. Shari was in haar auto op weg naar het zuiden van Mali om daar een vriendin te helpen haar huis leeg te maken voor verlof. Op korte afstand van haar bestemming rijd Shari door een dorpje waar zeer onverwachts een jong meisje de weg oversteekt en Shari kan haar niet meer ontwijken en schept haar. Het meisje overlijd ter plekke en Shari's nachtmerrie begint. Jullie kunnen je voorstellen waar Shari doorheen gaat , ze is kapot is en heeft grote schuldgevoelens. Shari word direct goed opgevangen door vrienden in de stad waar ze naar toe zou gaan en begint aan een lang proces van schuldverwerking. Eerst in Mali en daarna ook voor enkele maanden in Amerika.
Het is boeiend en bijzonder om Shari van dichtbij en van afstand  te volgen en te zien hoe de Heer iedere keer Zijn liefde en Zijn vergeving aan haar laat zien. Het is een proces van vallen en opstaan en zeker niet gemakkelijk. Shari is enorm dapper en heeft de familie van het meisje al verschillende keren ontmoet en zo is er een bijzonder contact ontstaan. Dit kan alleen omdat Shari dicht met de Heer wandelt en Hij haar genade en kracht geeft om deze bezoekjes te doen. Daarom vieren we in deze blog Shari en onze Here God." Heer U bent goed en uw liefde en trouw zijn voor eeuwig".
Hartelijke groet uit Mali van Carina.

Verlof heeft z'n charmes

Lieve mensen,
Het volgende stukje werd afgelopen week geplaatst op de CAMA website. Binnenkort een nieuw bericht van mij hier uit Bamako waar ik donderdagavond 20 juni weer aankwam.

Carina Saarloos terug naar Mali
Winkelen zonder afdingen, fietsen door de tulpenvelden, mensen ontmoeten, heerlijk wandelen, verlof heeft zijn charmes zo vertelt Carina Saarloos. 20 juni vliegt ze na drie maanden verlof terug naar Mali (West-Afrika). Hier gaat ze weer aan de slag met het leidinggeven aan het team in het Rahab Centrum. De komende tijd wilt ze zich vooral richten om het team zo goed mogelijk zelfstandig te maken en daarmee zichzelf overbodig. Op deze manier kan ze eventueel in een ander jaar naar een ander project overgeplaatst worden.
In de afgelopen maanden heeft Carina Nederland weer goed onder de loep kunnen nemen. En typerend voor Nederland en het westen vindt Carina al die moderne communicatiemiddelen. Carina vertelt lachend een voorbeeld hiervan: “Ik fietste op een smalle dijk met sloten aan beide kanten en een andere fietser kwam mij tegemoet. Vanuit de verte kon ik zien dat de fietser tegenover mij met andere dingen bezig was dan met fietsen. Al slingerend kwam hij dichterbij en de spanning of ik niet in de sloot zou belanden steeg. Met veel lawaai lukte het mij de aandacht van de fietser te krijgen en kon ik nog net goed op mijn fiets blijven zitten, zonder in de sloot te belanden. Tja, Nederland en de hypermoderne communicatie, het heeft zo zijn voor- en nadelen.”

Het leven in twee landen, blijft lastig voor Carina, maar met de hulp van haar ThuisFrontCommissie die altijd weer een huis vindt in de verlofmaanden, lukt het Carina om echt even los te komen van Mali en te genieten van ons kikkerlandje. Maar na de drie maanden verlof ziet Carina uit om weer terug te gaan naar haar tweede thuis in Mali. Wanneer ze terug is, gaat ze eerst de koelkast checken en kijken of haar bed en logeerbed in orde zijn. Want ook vriendin en collega Saskia komt dezelfde avond na een kort verlof weer terug naar Mali en zal eerst een nachtje in Bamako verblijven voordat ze naar haar standplaats Koutiala vertrekt. De politieke situatie in Mali blijft de komende maanden spannend en onzeker, maar hierin vindt Carina het belangrijk om per dag te leven en te plannen.
Wilt u meebidden voor de oorlog in Noord-Mali, dat deze mag stoppen en dat de 800.000 duizend vluchtelingen terug kunnen gaan naar hun eigen huis? Maar ook dat door deze grote crisis, moslims tot levend geloof mogen komen. Bidt u met Carina mee?

Op verlof in Nederland

Lieve webloglezers,
Zoals jullie wel weten ben ik op verlof in Nederland voor 3 maanden. Nog geen bloeiende tulpen gesignaleerd maar het is goed vertoeven in ons koude kikkerlandje. Na 2 rustige weken ben ik nu begonnen om presentaties en spreekbeurten te geven en tevens bezoekjes af te leggen bij vrienden en supporters.Op verzoek van enkelen die mijn nieuwsbrief niet ontvangen hier nog een keer mijn "werkagenda". Wees welkom op de zondagen en zendingsavonden om er een keer bij te zijn.

7 april : 10.00 Speken in Parousia gemeente Zoetermeer

9 april: 19.30 Avond in verenigingsgebouw van de Gereformeerde kerk te Ooltgensplaat

11 april: 09.30 Koffieochtend voor vrouwen in Krimpen a/d IJssel

14 april: 10.00 Spreken/presentatie in thuisgemeente “ De Rots” in " Diekhuus Middelharnis

18 april : 20.00 Zendingsavond in Evangelische gemeente " de Brug" in Joure

22 april: 20.00 Huiskring avond bij kring Buytenweg Zoetermeer

23 april : 20.00 Zendingsavond CAMA gemeente Den Bosch

24 april: 20.00 Zendingsavond georganiseerd door de Rots in het "Diekhuus" Middelharnis 

28 april: 10.00 PKN kerk Sint-Michielgestel korte presentatie

01 mei: 18.30  Jongvolwassengroep Zoetermeer

07 mei : 20.00 Huiskring in Zoetermeer

08 mei : 20.00 Zendingsavond Baptisten in Nieuw-Lekkerland

12 mei : 10.00 CAMA Gemeente Middelharnis/Sommelsdijk in gebouw 't Priel bij de Staver

13 mei: 20.00 Zendingsavond in gebouw het Anker in Stad aan het Haringvliet

21 mei: 20.00 Huiskring Voorburg/ Leidschendam

26 mei: 10.00 Spreken in Evangelische gemeente 't Lichtpunt  in Mechelen, België

Ik woon dit verlof in een leuk huisje  vlakbij de jachthaven in Middelharnis te wonen en dit is mijn adres: Carina Saarloos,   Vissersdijk 5  ,   3241 EC Middelharnis ,  0187-487129

Kom gerust aan voor een kop koffie ! 

Ik wil jullie vragen mee te bidden voor Jerry en Gina Krause en hun drie kinderen. Ze wonen in Mali en hij is piloot in Mali en sinds zondagavond zoek. Hij was onderweg van Zuid-Afrika naar Mali. Er is een signaal van zijn telefoon en men gaat ervan uit dat ie dus niet in zee gestort is. Er wordt volop naar hem gezocht maar het wordt niet uitgesloten dat hij gegijzeld is. Als je Engels kunt lezen en je wilt wat meer informatie dan kun je de volgende link openen: http://findjerry.com/  

Ik hoop velen van jullie te ontmoeten dit verlof al ben ik ervan bewust dat drie maanden ook weer zo om is.  Lieve groet, Carina

Ander continent

Lieve webloglezers,
Het is al weer even geleden dat ik op mijn weblog geschreven heb, mijn excuses daarvoor. De laatste weken in Bamako waren extreem vol, extreem heet met temperaturen tot  45 graden overdag en extreem weinig elektriciteit overdag. Zo loop je nog in de zinderende hitte bij het Filemon centrum het opvanghuis voor mannelijke ex-gevangenen in de bush bush terwijl daar een watertoren geïnstalleerd word.

Vervolgens slaap je op 23 maart voor het eerst een nachtje in Nederland en kijk je op 24 maart uit het raam en zie je sneeuw liggen.








Het viel allemaal niet mee om Mali te verlaten, het onverwachtse vertrek van Maman Marthe uit het Rahab Centrum, de doopdienst in de vrouwengevangenis en de plaatsing van de watertoren maakten de laatste twee weken extra druk. Donderdagavond stond ik bepakt en bezakt op het vliegveld toen me verteld werd dat mijn vlucht met Air Portugal geannuleerd was en ik weer naar huis kon en waarschijnlijk maandagavond kon vliegen. Dat overviel me als een bom om weer in mijn eigen huis te slapen terwijl ik klaar was voor vertrek. Vrijdagmorgen besloten om met Air France een nieuwe ticket te boeken en toch te vertrekken De koek was op, ik zag het even niet zitten om nog enkele dagen in de zinderende hitte zonder stroom te zitten.Al met al kwam ik zaterdag net voor 13.h00 op Schiphol aan waar ik door broer Jan en zus Janneke werd opgewacht. Ik had inmiddels uitgevonden dat ik met Air Portugal tot donderdag de 28ste maart had moeten wachten op vertrek naar Nederland. Ik helemaal blij met mijn emoties die me snel hadden laten handelen. Zondagochtend werd ik in de thuisgemeente verrast met een warm welkom ondanks de kou en met een papieren gitaar die een tegoedbon is voor de aankoop van een nieuwe linkshandige gitaar.

Helemaal super en blij mee.
Vanmorgen met Ingelien in " mijn verlofhuisje " wezen kijken, wat een gezellig plekje zeg. Vergat een foto te maken dus dat komt nog. Enkele vrouwen van de thuisgemeente hebben het schoongemaakt en gezellig ingericht en bovendien liggen de boodschappen op me te wachten. Woensdagmorgen hoop ik er naar toe te gaan. Ben een dankbaar mens en ervaar liefde en aandacht van alle kanten. Hoop velen van jullie te ontmoeten de komende drie maanden. Lieve groet, Carina

Bijzondere bediening

Lieve weblog lezers,

Vanmorgen ging ik voor de derde keer in 8 dagen met Lori mee om de 150 Franse militaren te bezoeken in een kamp vlak bij het vliegveld hier in B. Lori bezoekt dit kamp trouw elke morgen en brengt ze 10 grote blokken ijs van 25 kg. Ze proberen ze hun vlees en andere verse producten goed te houden en enigszins koel water te drinken.

Afgelopen woensdag vroegen ze of we ook wat souvenirs konden laten zien daar ze het kamp niet mogen verlaten en dus niet in de gelegenheid zijn om zelf op souvenirs jacht te gaan. Zo gezegd zo gedaan. Ik legde hun verzoek voor aan Ann, een zendelinge hier in B die een behoorlijk grote souvenirs winkel heeft en met een volgeladen auto gingen we door alle veiligheidscontroles naar het kamp. We etaleerden de spullen op een tafel en velen van hen kwam langs om wat de kopen, een praatje te maken of een bestelling te doen.

De temperaturen beginnen behoorlijk op te lopen hier in Mali. Overdag wijst de thermometer buiten al dikke veertig graden aan. Arme Fransen die dat toch niet gewend zijn. Vanmorgen voelde ik me vrij genoeg om

een kijkje te nemen rondom de tenten waarin ze bivakkeren. Ze hebben allemaal een prachtig muggennet geïnstalleerd rondom hun bed en verder zijn het spontane luitjes om mee om te gaan. Vorige week had ik enkele N.T weggegeven en vanmorgen kon ik ook verschillende dagboekjes in het Frans uitdelen.Dank en bid voor deze soldaten en ook voor Lori en anderen die ze bezoeken en diensten verlenen . Dat we iets uit mogen uitstralen van boven.  Lieve groet, Carina                                                                                                                                                                                                                                                                          

 

Lieve webloglezers, 

Werd vorige week opnieuw geïnterviewd, dit keer door CIP  - Christelijk Informatie Platvorm. Is wel even gemakkelijk in deze drukke tijd om deze interviews op mijn weblog te zetten. Dank voor jullie meeleven en gebeden voor mij en het werk hier in Mali..

Jezus brengen in Mali: "Ik ben niet bang"

 gepubliceerd donderdag 7 februari 2013 09:00 door Jeffrey Schipper  

"Het draait niet om hoge bekeringscijfers"

Militairen vechten in Mali momenteel tegen radicale moslims. In datzelfde land verspreidt Carina Saarloos het Evangelie. "Ik ben niet bang voor de dood," zegt ze desgevraagd tegenover CIP.nl. "Dit zendingswerk neemt risico's met zich mee. De Heer blijft mijn krachtbron en het is bijzonder dat ik juist in dit soort periodes Zijn nabijheid ervaar." Terwijl diverse christelijke zendingsorganisaties hun werkers hebben teruggetrokken* uit Mali, mag Carina in het land blijven dat in januari als nieuwkomer binnenkwam op de Ranglijst Christenvervolging.

Terwijl radicale moslims hun invloed in Mali proberen te vergroten, benadrukt Carina dat ze niet in gevaarlijk gebied verblijft. Ze woont en werkt in de hoofdstad Bamako. Carina zegt niet veel te merken van de oprukkende radicale islam. "Hier in Mali zijn veel gematigde moslims en is er veel openheid om over het christelijk geloof te praten. Ik geloof zelfs dat God deze situatie kan gebruiken die kansen bieden voor het Evangelie." In het land waar zij een boodschap van hoop en liefde brengt, maakten rebellerende Toearegs vorig jaar gebruik van een staatsgreep. Ze breidden hun machtspositie uit en daarom besloot het Franse leger onlangs om luchtaanvallen uit te voeren. Extra Franse troepen beschermen de stad waar Carina verblijft.

De zendeling zegt niet angstig te zijn en dankbaar voor iedere dag die God haar geeft. Zestien jaar geleden vertrok de Nederlandse naar Afrika. Eerst naar Ivoorkust maar na een evacuatie in 2002 belandde ze in Mali om juist die mensen liefde te geven waar anderen over het algemeen niet naar omzien. "Jezus maakte contact met het uitschot van de samenleving. Hij is met liefde en ontferming bewogen en dat wil ik ook zijn. Naast praktische hulp wil ik hen ook Gods Woord brengen. Want zonder anderen over de Heere Jezus te vertellen, heeft mijn werk geen zin." Carina herinnert zich een zwangere prostitué die op straat lag en waarnaar niemand omzag. "Terwijl ze haar dood tegemoet ging, liep iedereen om haar heen. Men is daar gewend dat mensen hulpeloos op de grond liggen. We hebben haar naar een ziekenhuis gebracht, waarna ze medicijnen kreeg en is bevallen van een baby."

Gevangenen bezoeken
Het valt Carina op dat het bestaan van God een vanzelfsprekendheid is onder de Malinezen. "Een gebedsverzoek zal dan ook nooit worden afgewezen." Dit ervaart ze ook wanneer ze met een team gevangenissen bezoekt. Per week komt een groep mensen met zo'n 400 gevangenen in contact. "Een dokter uit ons team krijgt bij iedere cel van de 'celleider' een lijst met zieken die hij kan verzorgen. Ondertussen gaat een dominee - een ex-gevangene - uit ons team de cellen in. We verblijven ongeveer een half uur a drie kwartier in een gevangenis om met hen te kunnen bidden en Bijbelverhalen te delen. Ook delen we voedsel uit, want woord en daad gaan hand in gang. Het is ons niet onopgemerkt gebleven dat gevangenen enorm openstaan voor het Woord van God."

Als in een Malinese gevangenis wordt gevraagd wie Jezus wil leren kennen of wie zonden wil belijden gaan de vingers massaal de lucht in. Maar in hoeverre is die opgestoken vinger een keuze op basis van emotie? "Ook ik vraag mij wel eens af of gevangenen het echt menen wat ze doen. Zo organiseren we ook doopdiensten in gevangenissen. Met bakstenen en een tentzeil maken we een soort badkuip. Slechts een derde van de dopelingen blijft na hun doop vervolgens serieus met de Heere Jezus leven. Sommigen weten simpelweg niet tegen wie ze eigenlijk 'ja' zeggen. Door middel van dooponderwijs maken we dat overigens van tevoren wel duidelijk, zodat mensen weten waar ze voor kiezen." Ook erkent ze dat het moeilijk is om de Afrikaanse gevangen te motiveren voor geloofsverdieping (discipelschap).

Hoge bekeringscijfers
"Ik heb geleerd om niet alleen naar de vrucht te kijken," gaat de zendeling verder. "Het draait namelijk niet om de hoge bekeringscijfers. Als één iemand Christus aanvaard, ben ik al dankbaar." Die dankbaarheid straalt de strijdvaardige Carina uit als eerdere evacuaties die ze meemaakte, ter sprake komen. In 2002 moest ze als zendingswerker Ivoorkust verlaten vanwege de gevaarlijke situatie in het land. Ook vorig jaar moest ze naar aanleiding van de gebeurtenissen in Mali zich voor een bepaalde periode strategisch terugtrekken. "Dat vond ik erg moeilijk," geeft ze toe. "Voor mijn gevoel laat ik dan namelijk de mensen in mijn omgeving in de steek. Want wie ben ik dat ik als blanke in veiligheid gebracht wordt en de rest niet?"

Zolang de Nederlandse ambassade in Mali en haar zendingsorganisatie CAMA niet het advies geven om het oorlogsland te verlaten, zal Carina niet vertrekken. Ze heeft eigenlijk niet eens tijd om zich daarmee bezig te houden. Er staat alweer een ontmoeting met gevluchte christenvrouwen op de planning die vanwege de gevaarlijke situatie uit Noord-Mali zijn gevlucht. "Ze hebben weinig te doen en dus neem ik de tijd om hun verhaal aan te horen en eventueel samen te bidden. Ook houden we ons bezig met ontspannende activiteiten, zoals zeep maken." Vanaf 22 maart verblijft Carina drie maanden in Nederland in verband met haar normale verlofperiode.

* Het is bekend dat diverse (Nederlandse) christelijke werkers zich hebben teruggetrokken uit Mali. Maar om veiligheidsredenen kunnen er geen details worden vermeld.

Bezoek hier de weblog van Carina Saarloos of neem een kijkje op haar eigen website.

Straatbeeld in Bamako

Lieve webloglezers,
Zoals jullie wel weten is er oorlog hier in Mali. Ik ga daar verder geen details over schrijven hier op mijn blog. Jullie zien genoeg beelden op de televisie daar mijn geliefde Mali op dit moment teveel in het nieuws is. Het is verschrikkelijk wat er allemaal in het noorden van Mali gebeurd. Blijf zeker bidden voor Mali en zijn bevolking ! Gelukkig gaat het leven hier in Bamako gewoon door en is het rustig op de straten mede doordat de noodtoestand met drie maanden verlengd is mogen de mensen geen demonstraties houden. Overal hangt de Malinese vlag en de Franse vlag uit en sommige straatverkopers dragen de vlaggen op hun hoofd en over hun schouders.

Er zijn ook veel militairen in de stad uit allerlei landen van verschillende huidskleuren. Een paar dagen geleden kwam ik een groepje Franse soldaten tegen in de supermarkt, ze waren opzoek naar vloeibaar wasmiddel voor hun kleren. Ze konden het maar niet vinden, ik schoot ze te hulp en liet ze zien dat er alleen wasmiddel in poedervorm te verkrijgen is hier in Mali.
Vanmiddag reed ik naar huis na een bezoek aan enkele ex-Rahab vrouwen. Bij het verkeerslicht stond ik achter deze vrouwelijke militair op motortje die een geweer aan haar rug had hangen. Tja dat soort dingen zie je toch alleen in Afrika.

Wel lieve mensen, ik houd het even kort. Dit was een teken van leven uit Bamako hier waar gelukkig geen sneeuw ligt. Lieve groet, Carina

gevluchte christenen mali tussen hoop en vrees.

Lieve webloglezers,

Gisteren belde het RD voor een interview aangaande het wel en wee van de gevluchte christenen in Mali!

Zie hieronder het resultaat.

 BAMAKO – Christenen wonen er niet meer in Noord-Mali, waar Franse troepen de strijd met islamistsiche groepen hebben aangebonden. De kleine groep die er was, vluchtte vorig jaar al naar het zuiden van Mali. Ze volgen de Franse interventie in het noorden van het Afrikaanse land met een mengeling van hoop en vrees.

Veel christenen hebben er nooit gewoond in het noorden van Mali. Nergens in het land overigens: christenen maken er niet meer dan 1 procent van de bevolking uit. Maar hoe verder naar het noorden, hoe minder er altijd al waren.

Toch bestonden er in noordelijke steden als Timboektoe en Gao christelijke gemeentes, met in totaal zo’n 250 leden. Toen de islamisten vorig jaar april in het noorden van het land hun opmars maakten, voelden ze zich echter genoodzaakt te vluchten. Ze kwamen vrijwel allemaal in Bamako terecht, de hoofdstad van Mali.
Volgens de Nederlandse hulpverlener Carina Saarloos wonen er geen christenen meer in het noorden van Mali. Ze werkt voor de Cama Zending in Bamako onder gevangenen en prostituees, maar heeft ook wekelijks contact met gevluchte christenen uit het noorden. „De meest noordelijke christenen wonen nu in het midden van het land, in plaatsen als Mopti en Sévaré”, zegt ze telefonisch vanuit Bamako.
De meeste gevluchte christenen hebben inmiddels huis­vesting gevonden in Bamako, maar twee kleine groepen leven nog in opvangkampen. Daar gaat Saarloos iedere maandagmiddag langs om hen te helpen voorzien in hun basisbehoeften. De hulpverlener trof hen maandag aan in een mengeling van blijdschap en angst. „Ze juichen de Franse interventie toe, maar zijn tegelijkertijd ook bezorgd om hun islamitische vrienden en kennissen die in het noorden wonen”, zegt ze.
De gemengde gevoelens hebben voor sommige vrouwen die Saarloos bezoekt ook te maken met het beroep van hun man: soldaat in het regeringsleger. „De echtgenoot van een van de vrouwen belandde afgelopen weekeinde al in de vuurlinies.”
De interventie brengt intussen zeker niet alleen de handen van de christenen in Mali op elkaar, aldus Saarloos. „De meeste moslims moeten al net zo weinig van de extremistische rebellen hebben. Ze willen gewoon in vrede leven. In het noorden ondervonden de christenen tot de opmars van de islamisten dan ook nauwelijks hinder van de moslimbevolking. Ze werden er in de regel als kleine minderheid gerespecteerd.”
Op de overheidsgebouwen van Bamako hangt naast de Malinese vlag momenteel ook de Franse, zegt Saarloos. „Er zullen hier ook best mensen zijn die op de hand van de islamisten zijn, maar die roeren zich niet publiekelijk. Demonstraties tegen de interventie zijn verboden, als onderdeel van de noodtoestand die in Bamako is uitgeroepen.”
De Nederlandse proeft in Bamako een gelaten houding onder de bevolking. „Ze vinden dat het nu maar van een strijd moet komen. De opmars van de islamisten van vorige week richting het zuiden joeg veel mensen angst aan. De strijd grijpt hen echter wel aan. Zondag in de kerk werd er zeer vurig en emotioneel voor het land ge­beden. Het is hier in de kerk de gewoonte dat iedereen hardop tegelijkertijd bidt.”
Het leven in de stad van zo’n 
3 miljoen inwoners gaat intussen overigens gewoon door. „Het is hier rustig en kalm”, zegt Saarloos. „Er is bovendien nog geen tekort aan voedsel en stroom.” Of dat zo blijft, is echter de vraag. De grens met Algerije is al gesloten. Daarnaast zijn veel wegen in Mali afgesloten, omdat die gebruikt worden voor militaire transporten.
De Nederlandse ambassade houdt intussen nauw contact met de Nederlanders in het land. „De ambassade adviseert ons voldoende voedsel in huis te hebben en de auto afgetankt voor de deur te hebben staan, zodat we snel weg kunnen indien noodzakelijk. Dat is 
natuurlijk een luxe die de 
meeste gewone Malinezen zich hier niet kunnen veroorloven. Voor hen is het afwachten geblazen.”

---