Gistermiddag was ik, zoals gewoonlijk op dinsdagmiddag in het Rahab Centrum. Op dinsdagmiddag is het centrum open als inloop centrum maar de laatste weken is er niet veel "inloop" geweest. Ik was voorbereid op een kalme middag en had een counseling sessie georganiseerd met Jelika onze 14-jarige die terug naar haar dorp wil.Wel van een kalme middag was geen sprake, van 15.00 tot 18.30 hadden mama Marthe, mijn Malineese collega en ik onze handen vol aan de meiden die langs kwamen. Toen ik aan kwam zaten er al vier meiden te wachten. Om beurten kwamen ze bij ons zitten en deden hun verhaal. Verdrietige verhalen hoor. Om maar eens een voorbeeld te geven. Mariyam van 18 die sinds januari haar school de rug toegekeerd had omdat ze geld in het laatje wil brengen voor haar vier jongere broertjes en zusjes.Moeder is overleden en pa is er vandoor gegaan.Je begrijpt wel dat er niet veel werk te vinden was wat veel geld opleverde en dus belandde ze op de straat.Via andere meiden had ze over ons centrum gehoord en nu kwam ze langs om hulp te vragen.We mochten Mariyam troosten en voor haar bidden. We hebben haar tevens uitgenodigd om terug te komen zodat we nog meer voor haar kunnen betekenen.Aan het eind van de middag hadden we eindelijk tijd om met Jelika te praten, haar een brief voor haar ouders te overhandigen en voor haar te bidden. Bidden jullie mee dat ze echt naar het dorp zal gaan en wat ze geleerd heeft in het centrum in praktijk zal brengen.
Thuisgekomen was ik uitgeput maar zo dankbaar.Ik had de laatste weken zo mijn twijfels over de doeltreffendheid van ons centrum en of het niet beter was om de boel voor een bepaalde periode te sluiten! Wat een bemoediging vandaag en wat loop ik toch vaak tegen mijn klein geloof aan! Lieve groet uit Mali van Carina
Gistermiddag was ik, zoals gewoonlijk op dinsdagmiddag in het Rahab Centrum. Op dinsdagmiddag is het centrum open als inloop centrum maar de laatste weken is er niet veel "inloop" geweest. Ik was voorbereid op een kalme middag en had een counseling sessie georganiseerd met Jelika onze 14-jarige die terug naar haar dorp wil.Wel van een kalme middag was geen sprake, van 15.00 tot 18.30 hadden mama Marthe, mijn Malineese collega en ik onze handen vol aan de meiden die langs kwamen. Toen ik aan kwam zaten er al vier meiden te wachten. Om beurten kwamen ze bij ons zitten en deden hun verhaal. Verdrietige verhalen hoor. Om maar eens een voorbeeld te geven. Mariyam van 18 die sinds januari haar school de rug toegekeerd had omdat ze geld in het laatje wil brengen voor haar vier jongere broertjes en zusjes.Moeder is overleden en pa is er vandoor gegaan.Je begrijpt wel dat er niet veel werk te vinden was wat veel geld opleverde en dus belandde ze op de straat.Via andere meiden had ze over ons centrum gehoord en nu kwam ze langs om hulp te vragen.We mochten Mariyam troosten en voor haar bidden. We hebben haar tevens uitgenodigd om terug te komen zodat we nog meer voor haar kunnen betekenen.Aan het eind van de middag hadden we eindelijk tijd om met Jelika te praten, haar een brief voor haar ouders te overhandigen en voor haar te bidden. Bidden jullie mee dat ze echt naar het dorp zal gaan en wat ze geleerd heeft in het centrum in praktijk zal brengen.
Thuisgekomen was ik uitgeput maar zo dankbaar.Ik had de laatste weken zo mijn twijfels over de doeltreffendheid van ons centrum en of het niet beter was om de boel voor een bepaalde periode te sluiten! Wat een bemoediging vandaag en wat loop ik toch vaak tegen mijn klein geloof aan! Lieve groet uit Mali van Carina
Geen opmerkingen:
Een reactie posten